Ooh Child

Polecam załączenie sobie piosenki The Five Stairsteps - Ooh Child, przy której pisałam to maleństwo. Ta partówka prawdopodobnie zapoczątkuje pewien cykl. A teraz zapraszam!

Szczęk klamki w drzwiach wybudził mnie ze snu. Zmrużyłem powieki i zamknąłem ponownie oczy. Przekręciłem się leniwie na bok, układając swoje ociężałe ciało po stronie Sakury. Przesunąłem dłonią po chłodnym materiale pościeli. Czułem się dziwnie ze świadomością, że nie leżała obok mnie. Łóżko wydawało mi się za duże, miałem zbyt wiele miejsca i nikt mnie nie przygniatał, nie wbijał łokci w żebra, nie kopał.

Brakowało mi jej.

Spojrzałem na zegarek, który wskazywał piątą trzydzieści. Miałem jeszcze godzinę snu w zanadrzu. Potarłem dłońmi twarz, słysząc cichy tupot. Nie minęła chwila, a poczułem, jak po mojej prawej stronie ugina się materac. Mała próbowała się wdrapać na łóżko, robiąc przy tym trochę hałasu.

Leżałem na plecach, udając, że śpię, bo byłem ciekawy, co zrobi Sarada. Gdy udało jej się wdrapać na materac, usłyszałem westchnięcie, które brzmiało bardziej jak pisk. Przysunęła się do mnie i przez moment siedziała nieruchomo. Mimo że miałem zamknięte powieki, odniosłem wrażenie, że jej wzrok wywierci mi dziurę w głowie. Po chwili usłyszałem plaśnięcie i poczułem na swoim policzku małą, pulchną dłoń. Miałem ochotę się zaśmiać albo ją złapać, żeby się trochę wystraszyła. Zamiast tego zmarszczyłem brwi i odchrząknąłem, ale nie otworzyłem oczu. Sarada klepnęła mnie jeszcze raz, nieco mocniej i robiła tak do momentu, aż na nią spojrzałem.

— Tato — wyszeptała, po czym klepnęła mnie jeszcze raz. — Tato — mruknęła ponownie. Odniosłem wrażenie, że czymś się niecierpliwiła.

— Hm? — westchnąłem zmęczony, bardzo rzadko mnie budziła, więc tym razem coś musiało być na rzeczy, skoro wstała tak wcześnie.

— Trzeba iść do przedszkola. — Nadęła chomicze policzki, przez co wyglądały na jeszcze większe niż były w rzeczywistości. Położyłem dłoń na jej głowie i zmierzwiłem jej włosy. Skrzywiła się, łapiąc mnie obiema rękami za nadgarstek.

Zdziwiłem się jej odpowiedzią, bo przypuszczałem, że miała zły sen, albo była głodna. Ale Sarada widocznie była bardzo gorliwym dzieckiem, skoro o wpół do szóstej rano chciała iść do przedszkola.

— Jeszcze nie pora. Wracaj spać. — Szturchnąłem palcem jej miękki policzek.

— Nie — odparła nadąsana. — Nie chcę sama.

Przymknąłem oczy i ponownie westchnąłem — czyli coś jej siedziało na nosie. Odsunąłem się, robiąc jej miejsce i podniosłem kołdrę, żeby mogła pod nią wejść. Sarada od razu przeturlała się do mnie i położyła na moim ramieniu.

— Kiedy wróci mama? — powiedziała. Ziewnęła i przetarła dłonią zaspane oczy.

— Niedługo — odparłem cicho, przytykając swoją głowę do głowy córki. Po kilku minutach poczułem, jak jej ciało się rozluźnia, zapadając w głęboki sen.

Ubrana w swój przedszkolny niebieski mundurek, szła, radośnie podśpiewując. Całą drogę trzymała mnie za rękę i podskakiwała w rytm piosenki, którą nuciła. Wymachiwała moim ramieniem, jak tylko jej się podobało i nawet nie pozwalała mi rozluźnić ręki. Czułem się trochę niezręcznie, bo to Sakura z reguły odprowadzała ją do przedszkola. Ja robiłem to bardzo rzadko z kilku powodów: pierwszym była konieczność poinformowania przedszkolanki, która opiekowała się grupą Sarady, o tym, że danego dnia odbierze lub przyprowadzi ją ojciec. Uważałem to za idiotyzm, bo te kobiety mnie znały, ale cóż, jak wymóg to wymóg. Drugim powodem było to, że czułem się z tym nieswojo. Chociaż chyba bardziej bałem się, że zrobię coś nie tak. Zawsze, kiedy ją odprowadzałem, w środku było strasznie tłoczno. Dzieci plątały się pod nogami, biegały, krzyczały — minuta spędzona w tym miejscu przyprawiała mnie o ból głowy.

Wystarczyło przekroczyć próg, aby matki, które przyprowadzały swoje pociechy do przedszkola, zaczęły szeptać, gdzie żona? Czyżby praca była dla niej ważniejsza niż własne dziecko? To tylko jedne z nielicznych, a wkurzały mnie niemiłosiernie. Przewracałem wtedy oczami, ignorując je. Później żegnałem Saradę i jak najszybciej próbowałem zniknąć z tego miejsca. Także można stwierdzić, że byłem tam gościem. Jednak czułem się dumny, że odprowadzałem Saradę do szkoły, która bardzo się z tego cieszyła. Chociaż szczerze wolałbym spędzić z nią te kilka godzin niż zostawiać ją w przedszkolu. Niestety Sakura i ja pracowaliśmy, przez co nasz czas w domu był ograniczony.

Kiedy weszliśmy na teren przedszkola, przed samymi drzwiami do budynku czekała pani przedszkolanka, która z szerokim uśmiechem pomachała do Sarady. Dziewczyna od razu radośnie podskoczyła i odmachała, po czym nie oglądając się na mnie podbiegła do swojej opiekunki. Przez chwilę stałem zdezorientowany, bo to było coś nowego i trochę mnie to zmartwiło. Całe napięcie uleciało ze mnie, gdy zobaczyłem, jak Sarada biegnie w moją stronę. Pędziła ile sił w nogach i wpadła prosto na mnie, otulając swoimi małymi rączkami moje kolana. Podniosła do góry głowę i z frasobliwym spojrzeniem, zapytała:

— Wrócisz po mnie?

— Oczywiście — odpowiedziałem od razu, nawet się nie zastanawiałem.

Przykucnąłem i pogłaskałem ją po głowie, tworząc na niej swoisty nieład. Łzy zalśniły jej w oczach. Wyglądała jednocześnie na smutną i złą, bo rozczochrałem jej włosy, które rano z taką determinacją czesała.

— Teraz są brzydkie — wychlipiała.

— Wyglądasz teraz jak mama — usprawiedliwiłem się. I nie kłamałem, bo faktycznie wyglądała jak Sakura, tyle że po przebudzeniu.

Sarada spojrzała na mnie tymi swoimi dużymi, czarnymi oczami, które w jednej chwili zaiskrzyły, a mnie aż zmiękło serce.

— Naprawdę? — Prawie zachłysnęła się z zachwytu. Przytaknąłem. Mała zapiszczała i objęła mnie mocno za szyję. — Myślisz, że jak wrócimy do domu to ona już będzie? — Jej smutny głos, przeszył mnie niczym strzała. Nie chciałem jej rozczarować swoją odpowiedzią, bo sam nie wiedziałem. Sakura miała do mnie zadzwonić, ale nadal nie dostałem od niej żadnej wiadomości.

— Nie wiem, ale mam nadzieję, że tak — odparłem szczerze, co chyba jej wystarczyło, bo uśmiechnęła się, przytuliła mnie jeszcze raz i z powrotem pobiegła do nauczycielki. Przed drzwiami jeszcze do mnie pomachała. 

Odmachałem, nie chcąc sprawiać przykrości. 

Po wyjściu z pracy odebrałem telefon od Sakury. Smutnym głosem poinformowała mnie, że jednak nie da rady wrócić dzisiaj. Wytłumaczyła, że mają jakiś problem i musi jeszcze zostać, przynajmniej na jeden dzień. To nie tak, że było mi przykro. Narobiłem sobie nadziei, bo kilka razy zdarzyło się, że wyjeżdżała, ale wtedy nie było jej maksymalnie z dzień. A minęły już dwa. Martwiłem się też o reakcję Sarady, która tak jak ja, liczyła na to, że zobaczy dzisiaj Sakurę.

Czułem jakąś pustkę w środku, naprawdę nie byłem przyzwyczajony do tego, że jej nie ma. W domu było za cicho. Panował spokój, który mi się wcale nie podobał.

Prosto z pracy pojechałem odebrać Saradę. Wchodząc na podwórko, zauważyłem, że siedziała na najwyższym schodku ze spuszczoną głową, a nauczycielka kucała obok niej i coś jej tłumaczyła. Kiedy mnie zobaczyła od razu do mnie podbiegła i złapała za nogi, dokładnie tak samo, jak rano. Opiekunka ukłoniła mi się, po czym zniknęła za drzwiami.

Sarada złapała swoją małą dłonią za moją rękę i wypruła do przodu. Próbowała mnie prześcignąć. Przez to, że nie chciała mnie puścić, szarpała tylko co chwilę moją rękę, żebym się ruszył. Zdenerwowana wyglądała zupełnie jak Sakura. Od razu było po nich widać, że są złe i bez kija nie podchodź. Aczkolwiek w przypadku Sarady, można to było uznać za urocze. Przynajmniej na swój sposób.

Zatrzymałem się.

— Co się stało? — zapytałem, patrząc na nią. Nie podniosła głowy ani mi nie odpowiedziała. Pochyliłem się i wziąłem ją na ręce. — Co się stało? — ponowiłem pytanie, szczypiąc ją w policzek. Skrzywiła się.

— Boruto jest głupi — mruknęła, chowając głowę w moją szyję.

— Tak jak jego ojciec — odparłem bez zastanowienia. Sarada podniosła głowę i spojrzała na mnie z zaskoczeniem. Otworzyła szeroko oczy i rozchyliła usta. Przez chwilę wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, ale jednak zrezygnowała. Ponownie położyła się na moim ramieniu.

— Jestem głodna. Chcę do domu.

Dokładnie jak Sakura, pomyślałem. Zapożyczyła od niej zbyt wiele irytujących cech.

W samochodzie opowiedziała mi, czym zdenerwował ją syn Naruto. Z całych sił starałem się nie zaśmiać. Delikatnie mówiąc, zabawy tej dwójki można było określić jako końskie zaloty. Młody Uzumaki zrobił chyba wszystko, żeby jej dokuczyć. Sarada oczywiście nie pozostawała mu dłużna i kilka razy strzeliła go w głowę. Jako rodzic popierałem jej reakcję w stu procentach, nawet się cieszyłem, że moja córka potrafi o siebie zadbać. Aczkolwiek nie zdziwiłem się, gdy mi powiedziała, że dostała małą reprymendę od nauczycielki.
Zatrzymałem się przed wejściem do domu i szukałem w kieszeni kluczyków. Nie zauważyłem, kiedy Sarada pociągnęła za klamkę, a później wbiegła do środka. Dopiero po chwili zorientowałem się, co się stało i biegiem ruszyłem za nią.

— Sarada — krzyknąłem. Wchodząc głębiej, zarejestrowałem piski i śmiechy. Słysząc chichotanie swojej żony, byłem zaskoczony, zdenerwowany, szczęśliwy i jednocześnie odetchnąłem z ulgą. 

Przyspieszyłem kroku. Nie mogłem uwierzyć, że tak mnie wrobiła. Byłem tym zaskoczony i lekko zirytowany, ale kiedy wszedłem do kuchni i zobaczyłem, jak obie tuliły się do siebie, początkowy szok stopniowo ustępował. Ale przez chwilę próbowałem ogarnąć, co się dzieje i dlaczego to zrobiła. 

Sakura pocierała swój nos o nosek córki, przez co różowe, krótkie włosy falowały dookoła jej głowy. Nie mogłem uwierzyć, że nie było jej od dwóch dni, miałem wrażenie jakby minął co najmniej tydzień. Godziny ciągnęły się niczym dni i od rana czekałem tylko na to, aby wrócić z Saradą do domu. Nie spodziewałem się, aż tak wspaniałej niespodzianki. Przechytrzyła mnie, nawet przez myśli mi nie przeszło, że mogła sobie ze mnie żartować.

Spojrzała na mnie ze wstydliwym uśmiechem, a na jej policzkach pojawiły się małe rumieńce. Ponownie zerknęła na Saradę i kucnęła, stawiając małą na ziemi.

— Idź do pokoju, zobacz jaki prezent ci przywiozłam — szepnęła do niej, zachęcająco klepiąc ją po plecach. Mała z radością w oczach pobiegła do swojej sypialni.

Sakura szła do mnie powoli, ciągle patrząc mi w oczy. Miętosiła w palcach materiał spódnicy, a jej uśmiech nie był już taki niewinny jak parę sekund wcześniej. Wcale nie było jej głupio, że tak sobie ze mną pograła, wręcz przeciwnie, wydawała się być z tego zadowolona. Podniosłem rękawicę, którą mi rzuciła. Chciałem zobaczyć, kto będzie górą w tej zabawie.

— Ładnie tak kłamać? — zapytałem. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do mnie niewinnie, zagryzając dolną wargę. Po chwili sam ruszyłem ku niej. Złapałem ją w pasie i podniosłem, wtulając się w nią najmocniej, jak tylko potrafiłem. Zachichotała, przeczesując palcami moje włosy. Nadal trzymając ją w swoich ramionach i unosząc nad ziemią, złapałem jej wargi między swoje, łącząc je w mocnym pocałunku. Tak cudownie było ją czuć. Aż trudno mi było uwierzyć, że tak mi jej brakowało, choć minęły zaledwie dwa dni.

— Aż nie wierzę, że tak się stęskniłeś — powiedziała, chichocząc, gdy postawiłem ją na ziemi. Musnęła nosem moją brodę i przejechała nim po linii żuchwy, cicho mrucząc.

— Nie wyolbrzymiaj — prychnąłem, wyciągając jej koszulę ze spódnicy. Wsunąłem pod nią swoją dłoń i dotknąłem jej ciepłej skóry. Zadrżała pod moim dotykiem, a gdy przesunąłem dłoń wyżej i dotknąłem ustami jej zagłębienia między szyją a ramieniem, wydała z siebie dźwięk pomiędzy westchnieniem a jękiem. Ponownie chciałem ją pocałować. Zatrzymałem się zaledwie kilka milimetrów od jej warg, bo przerwała nam Sarada, która z głośnym okrzykiem radości przybiegła do nas, zachwalając po drodze prezent, jaki dostała od mamy. 

Westchnąłem i wywróciłem oczami, a Sakura zaśmiała się perliście. Córka stanęła przed nami zszokowana i się naburmuszyła. Jej twarz przybrała lekko czerwony kolor, a dłonie były zaciśnięte w piąstki.

— Boruto mi dzisiaj powiedział, że jeśli mnie pocałuje, to nie będę już Uchiha tylko Uzumaki — powiedziała prawie ze łzami w oczach. Spojrzeliśmy z Sakurą na siebie, po czym wybuchnęliśmy śmiechem.

Akurat o tym mi nie powiedziała, kiedy wracaliśmy z przedszkola. Wysłuchałem za to całą litanię na małego Uzumakiego, od której prawie zwiędły mi uszy. Sakura często powtarzała, że Sarada jest podobna do mnie również z charakteru, ale kiedy chodziło o narzekanie — była identyczna jak matka. 

Złapałem ją pod pachy i podniosłem. Posadziłem ją sobie na biodrze i przyciągnąłem do siebie Sakurę. Żona uśmiechnęła się do mnie i wyglądała, jakby była dumna.

— Kochanie — zaczęła, ścierając kciukiem łzy z jej twarzy — nie musisz się o to martwić. Dopiero wtedy, gdy wyjdziesz za mąż, zmienisz nazwisko. Pocałunek tak nie działa, możesz być pewna — dokończyła i pogłaskała małą po głowie.

— To dobrze! Bo ja wcale nie chciałam go całować! — odparła z obrzydzeniem, marszcząc mały nosek. Objęła ramionami za szyję nas oboje.

— Nawet bym ci nie pozwolił — warknąłem, przez co Sakura uderzyła mnie w ramię. Posłała mi jeszcze mordercze spojrzenie, które zbyłem wzruszeniem ramion. 

Nie żartowałem, mówiłem prawdę. 

— Za długo cię nie było, mamo — mruknęła Sarada, obejmując nas jeszcze mocniej.

Zdecydowanie, pomyślałem, zgadzając się ze słowami córki.

Blue-owsko: Jak wspomniałam na samym początku, ta partówka rozpocznie pewien cykl. O co dokładnie chodzi wyjaśnię później - możliwe że przy następnej partówce, która już się grzeje i czeka.

A i jakoś pod koniec tego tygodnia lub na początku następnego, wrzucę na facebooka pewną informację - niespodziankę. Także keep watching, stay tuned ect.