Small south

Staję naprzeciwko szafki, na której znajdują się trzy takie same obrazki z żabkami. Uśmiecham się na ich widok, ale po chwili smutnieję. Tylko jedna jest odwrócona rysunkiem w kierunku mieszkania.

Jestem zmęczona byciem tutaj — znudzona brakiem zajęć, ale niechętna, by się jakiegoś podjąć. Ogarnięta przez dziecinne i niczym niepotwierdzone lęki, poddaję się tęsknocie i zmartwieniu.

Spaceruję po domu. Dotykam mebli, jakbym próbowała się uspokoić — sprawdzić, czy wszystko w porządku. Przekładam rzeczy z jednego miejsca na drugie i kręcę głową w niezadowoleniu. Wcześniej wyglądało to lepiej, myślę i odkładam je na pierwotne miejsce. 

Czasami wyjrzę przez okno, patrzę w dal, wyczekując dwóch sylwetek na horyzoncie.

Yahiko i Nagato zostawili mnie samą pięć dni temu — po raz pierwszy od bardzo dawna na tak długi czas. Początkowo było mi dziwnie. Teraz wiem, że taki stan rzeczy mi się nie podoba. W dniu ich wyruszenia kłóciłam się z nimi, bo chciałam im towarzyszyć. Byłabym wtedy spokojniejsza, mając ich na oku. Oni jednak kazali mi zostać. 

To zbyt niebezpiecznie, Konan. Ich słowa nadal odbijały się echem w mojej głowie. Przez nie codziennie tylko się denerwuje. Mówili, że to nie potrwa długo. Miało ich nie być trzy dni, a mija piąty. Żałuję, że się im nie postawiłam.

Staję naprzeciwko szafki, na której znajdują się trzy takie same obrazki z żabkami. Uśmiecham się na ich widok, ale po chwili smutnieję. Tylko jedna jest odwrócona rysunkiem w kierunku mieszkania. 

— Wolę, kiedy wszystkie ustawione są tak samo — mruczę do siebie.

Czuję się dziwnie bez nich w pobliżu — trochę jak bez ręki — i coraz bardziej się o nich martwię. Dlaczego nie ma ich tak długo? Co robią? Gdzie są? W jakim są stanie? Masa pytań błąka się w moich myślach.

Przed wyjściem Yahiko pogłaskał mnie po głowie i powiedział:

— Niedługo wrócimy.

Niedługo tak naprawdę o niczym nie świadczy.

Kucam przy stole i opieram o niego swoje ramiona, a na nich swój policzek. Błądzę wzrokiem po pokoju, szukając oznak ich obecności. A kiedy przymykam oczy, prawie czuję unoszący się w powietrzu zapach naszej ostatniej kolacji.

Może moje zachowanie jest irracjonalne, ale nie wiem, jak sobie poradzić z tęsknotą za nimi. Zawsze byliśmy razem. Teraz strach i nostalgia nagromadziły się we mnie, podjudzają podejrzenia — dlaczego nie mogłam z nimi iść? Byłabym przydatna. Zawsze jestem im potrzebna. 

Kiedy mają kłopoty, staram się im pomóc — próbuję je rozwiązać. 

Kiedy płaczą, ocieram ich łzy.

Gdy się boją, niszczę ich obawy.

Oddałam im serce i duszę. Podążyłabym za nimi wszędzie. Od zawsze byłam dla nich.

Patrzę na równo ułożone futony w kącie pokoju. Rozkładając wieczorami jeden, jestem zdziwiona jak dużo tu miejsca i nawet nie muszę przestawiać stołu. Kiedy zasypiam, wyobrażam ich sobie obok. Jest mi wtedy lepiej.

Nagato zawsze zasypia ostatni, a Yahiko pierwszy — często na niego patrzę, gdy śpi. Jest wtedy taki uroczy. Teraz to wszystko wydaje mi się odległym wspomnieniem.

Czuję, jak morzy mnie sen. Powieki stają się ociężałe i chwilę przed ich zamknięciem mam wrażenie, że drzwi się otwierają, a w progu stają oni. Uśmiecham się, ciesząc z tego snu. Minęło tak wiele dni, których nie mogę już wymazać. Z każdym kolejnym tęsknię coraz bardziej.

Ich głosy nikną gdzieś w oddali, ale przez chwilę mam wrażenie, że słyszę, jak mnie witają. Zasypiam z uśmiechem, mając ich w swojej wyobraźni. Zasypiam z tęsknotą i pragnieniem, by wrócili.

Yahiko i Nagato… Będę wsparciem, które podtrzymuje wasze oba mosty!

Blue-owsko: Tak nie mogłam się wziąć za naukę, że napisałam to. Nie wiem, dlaczego wybrałam właśnie ich, ale przeglądając wikipedię Naruto, trafiłam na ich historię. Pamiętam, jak pojawiła się ona w mandze. Byłam w szoku, bo z jakiegoś powodu uznałam ją za jedną z lepiej skonstruowanych w całej serii. Smutną, ale piękną. Nawet moje zdanie o tych bohaterach nieco się zmieniło. 

Tytuł i ostatnie zdanie nie są przypadkowe. Tytuł jest prawdopodobnym tłumaczeniem imienia Konan. Ostatnie zdanie jest cytatem - słowami, które Konan powiedziała do Yahiko i Nagato.