You there

Odkąd zasypiali wtuleni w siebie, raz przyznał, że to mu pomaga, że jej obecność go uspokaja, że dzięki niej, zgiełk w jego głowie ucichł i mógł spać. W tamtym momencie nie wyobrażała sobie nawet niczego cudowniejszego. Te słowa były dla niej bardziej niż wystarczające.

Wyglądał tak spokojnie podczas snu, taki rozluźniony, z wykrzywioną przez poduszkę twarzą, dosłownie jak mały, niewinny chłopiec. Wargi miał lekko rozchylone, a włosy sterczały mu na wszystkie możliwe strony. Jego oddech był taki miarowy i spokojny, a sen prawdopodobnie bardzo głęboki, bo wyjątkowo obudziła się przed nim. Chyba po raz pierwszy od czasu ich podróży widziała go tak bardzo zrelaksowanego. Bo Sasuke nawet śpiąc, wyglądał jakby coś go dręczyło, jakby demony przeszłości ścigały go nawet w snach.

Odkąd zasypiali wtuleni w siebie, raz przyznał, że to mu pomaga, że jej obecność go uspokaja, że dzięki niej, zgiełk w jego głowie ucichł i mógł spać. W tamtym momencie nie wyobrażała sobie nawet niczego cudowniejszego. Te słowa były dla niej bardziej niż wystarczające.

Leżała na boku, spleciona nogami ze śpiącym na brzuchu Sasuke i wpatrywała się w niego z uśmiechem na ustach, myśląc o tym, jak bardzo lubiła, gdy jego ramię otaczało ją talii. Albo jak bardzo lubiła to, jak leżeli ciasno ze sobą złączeni, na przestrzeni niewystarczającej nawet dla jednej osoby.

Drapnęła jego ramię swoimi palcami, znacząc niewidzialną ścieżkę od nadgarstka po łokieć. Przygryzła lekko wargę, słysząc jego ciche ziewnięcie. Dopiero widząc jego senne spojrzenie, było jej głupio, że zbudziła go z tego spokojnego snu.

Przetarł zewnętrzną częścią dłoni zaspane oczy. Nie była zaskoczona, gdy później objął ją tak mocno, że nie mogła powstrzymać wyrywającego się z jej gardła cichego chichotu.

— Hej — wyszeptała z poranną chrypką i czułym uśmiechem na ustach.

Nie odpowiedział, mruknął coś tylko niezrozumiale, po czym przyciągnął ją do swojej piersi, aż uderzyła w nią nosem, a wargami dotknął czoła Sakury. Krew zawrzała jej pod skórą. Zrobiło jej się duszno i gorąco, jakby nagle ktoś rozpalił obok niej ognisko.

Położyła dłonie na jego klatce piersiowej, czując pod palcami jego przyjemnie ciepłą skórę, twarde mięśnie oraz rytmiczne uderzenia serca. Było jej tak dobrze, mając go przy sobie, po prostu będąc przy nim. Wszystko zdawało się być takie normalne. Domowe i przyjemne.

Leniwie podniosła głowę, żeby móc na niego spojrzeć. Jej usta przez chwilę spotkały się z jego podbródkiem, a później musnęły miejsce przy prawym kąciku ust.

— Wszystko w porządku? — zapytał, patrząc na nią zaspanym wzrokiem i gładząc dłonią jej kręgosłup.

— Tak — odparła z ciepłym uśmiechem, lekko mrużąc przy tym oczy. Kąciki ust Uchihy wykrzywiły się leniwie do góry.

— To dobrze – powiedział z ulgą w głosie.

Zanim jej usta trafiły na wargi Sasuke, pocałowała go jeszcze kilka razy w żuchwę. Położył swoją ciepłą i szorstką dłoń na tyle jej szyi, pochylając się ku niej i oddając słodki pocałunek. Jej dłonie wplątały się w jego włosy. Zacisnęła na nich swoje palce i pociągnęła lekko, niemo prosząc o więcej.

Poczuła na ustach jego delikatny i chwilowy uśmiech, a później mocniejszy i pewniejszy pocałunek. Całował ją nieprzerywanie. Nawet, gdy uniósł się nad nią, chwiejnie podtrzymując jedną ręką. Chciała go powstrzymać i zmusić, aby położył się na plecach, ale nie była w stanie przerwać pocałunku. Bała się, że jeśli zakończy go pierwsza, cały ten nastrój pryśnie jak mydlana bańka.

Był tak uzależniający, tak idealny, tak hipnotyzujący.

Bardzo powoli i z pewnym cwaniactwem muskał jej wargi swoimi, badając każdy milimetr jej ust. Przekazywał jej tym pocałunkiem swoją tęsknotę i wdzięczność, którą oboje odczuwali w tamtej chwili intensywniej niż kiedykolwiek. Składał jej tym pocałunkiem obietnice, których tylko on był w stanie dotrzymać. A ona oddawała je z ochotą, pragnąc tylko więcej i więcej, bo tak długo czekała na jego pocałunki, jego dotyk, czułe spojrzenia, które były zarezerwowane tylko dla niej, że nie mogła się nimi nasycić.

Tak długo czekała na to, aż odwzajemni jej miłość.

Pocałunki, dotyk, uśmiech… to im wystarczyło. W tamtej chwili słowa były zbędne.

Musnął kciukiem jej policzek i z powrotem położył się obok niej. Znowu przyciągnął ją do siebie i pocałował w czoło, mrucząc ciche, ledwo słyszalne dziękuję.

Blue-owsko: Może pomysł zbyt banalny, motyw zbyt popularny, ale to to był impuls. Napisane od serca dla serca, dla Adriemmer, w podziękowaniu za pracę nad Unseen Moonlight. Inspirowane końcówką. Wersja bardziej alternatywna, taki mój mały spin—off, albo poranek po ich drugiej wspólnej nocy?