Don't you know

Przecież ja się tak nie zachowuję. Ja tak nie reaguję! To dlaczego? Nadal nie mogę tego zrozumieć. Po wyjściu z autobusu trzęsącymi się dłońmi wyjęłam telefon z torby, w której trzymałam także laptopa, napisałam do Kurenai.

Od naszego rozstania minęły ponad trzy lata. I szczerze, myślałam, że nie zobaczę Cię do usranej śmierci. No na prawdę. To był chyba jakiś znak, że przez tyle czasu nigdy na Ciebie nie wpadłam. Co z tego, że nasze domy rodzinne są zaledwie kilka kilometrów od siebie. Ty do swojego nie wracasz tak często, jak ja, więc spotkanie gdzieś Ciebie było bardzo mało prawdopodobne.

Takie było. Do wczoraj.

Powiem Ci, jak to wyglądało. 

Pst, żałośnie. Nie, żeby coś.

Zdecydowałam się wrócić do Tokio wcześniej, niż zamierzałam, bo okazało się, że mam kilka projektów do dokończenia i jakieś dodatkowe pierdoły. Chciałam ogarnąć, chociaż część z nich wcześniej, a nie zostawiać na ostatnią chwilę.

I za nic w świecie nie spodziewałam się spotkać tam Ciebie. Przecież podróżujesz tylko autem.

Wchodząc do autobusu, nawet Cię nie zauważyłam. Byłam skupiona tylko na tym, żeby znaleźć siedzące miejsce.

Znalazłam. 

Dwa za Tobą. Oczywiście o tym nie wiedziałam.

Siedziałeś przy oknie i dobrze wiem, że już wtedy mnie zauważyłeś. Domyśliłam się po czasie, ale nie ważne.

Śmieszne jest to, że kiedyś z daleka potrafiłam wyczuć Twoją obecność. A wczoraj nic. Kompletnie nic. I sumie na moje szczęście. 

Po zajęciu miejsca ułożyłam plecak pod nogami, a torbę z laptopem położyłam na kolanach, wyjęłam iPoda i puściłam muzykę.

Dwie godziny podróży minęły mi spokojnie. Nawet bardzo spokojnie. Przysypiałam co chwila, zmęczona zbyt wczesną pobudką. No brakowało mi tak z godzinki snu. Wiesz przecież, jak lubię spać. Raczej mam taką nadzieję, że jeszcze pamiętasz, co lubię.

Kiedy autobus zatrzymał się na pierwszym przystanku w Tokio. Osoba, która siedziała obok Ciebie, wstała, szykując się do wyjścia. To był jakiś Twój znajomy, bo kiwnął Ci głową, zanim wyszedł. No cóż… wtedy poczułam dziwny ucisk w piersi. Taki bardzo niepokojący. Zignorowałam go. Bo przecież to było niemożliwe, żebyś to był Ty. Rozumiesz? Wiele osób w Tokio ma szare włosy. To nic nie znaczyło.

Na dworze zmierzchało, a w szybach odbijały się sylwetki siedzących w autobusie ludzi. 

Twoja także, tyle że niezbyt wyraźnie, ponieważ siedziałeś w miejscu, gdzie łączyły się (tak jakby) dwa okna i niezbyt dobrze widziałam. Przez chwilę miałam dziwne wrażenie, że to Ty. Jednak ten chłopak, który wyszedł był ode mnie młodszy, więc z góry założyłam, że przysiadł się do jakiegoś swojego kolegi. Wiesz...że do swojego rówieśnika lub kogoś takiego.

Ale coś mi się włączyło w głowie. Jakiś cholerny alarm! I myśląc, że może to Ty. Jakimś cholernym przypadkiem Ty… pomyślałam o Twoim dotyku. Naprawdę. To była moja pierwsza myśl. Aż się tego wstydzę, bo przecież minęło tyle lat. W tym czasie miałam jeden poważny, aczkolwiek bardzo nieudany związek i parę takich klinów. Już dawno powinnam o Tobie zapomnieć.

Później przypomniałam sobie Twój głos i pocałunki. Odgoniłam te myśli, a także podejrzenie, że jedziesz tym samym autobusem, co ja. Wiesz dlaczego? Bo z jakiegoś powodu myślałam, że gdybyś mnie zobaczył, obejrzałbyś się. Dałbyś mi do zrozumienia, że mnie widzisz. Ale tak się nie stało. 

Odetchnęłam z ulgą, bo udało mi się przekonać samą siebie, że to nie byłeś Ty. Przynajmniej taką miałam nadzieję.

A jak bardzo byłam na siebie zła, że się pomyliłam, to nie masz pojęcia. Odwróciłeś twarz w lewą stronę, a ja oczywiście to zobaczyłam. Bo jakże inaczej. Mogę się założyć, że zrobiłeś to specjalnie, jednak Twoje spojrzenie mnie nie sięgnęło. I chyba na całe szczęście.

Obawiam się, że bym tego nie zniosła, ale z drugiej strony…

No i kiedy byłam już pewna, że to Ty, moje ciało zaczęło drżeć, a ja nie mogłam tego powstrzymać. Ledwo zapięłam płaszcz i zakręciłam wokół szyi szalik. Boże! Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek tak mi się ręce trzęsły. Cała dygotałam i tylko powtarzałam sobie: Rin, uspokój się.

To było takie popierdolone, bo przecież nie powinno mnie to obchodzić. Powinnam mieć gdzieś, to, że Cię zobaczyłam, a już na pewno nie powinnam tak reagować. 

Nie mogłam przełknąć śliny, do tego ledwo oddychałam. Czułam się tak, jakby ktoś mi usiadł na płucach i zacisnął palce na szyi. Oblał mnie zimny pot.

A wiesz, co było śmieszne, co jest śmieszne? W sumie nadal mnie to bawi. Kiedy zorientowałam się, że to Ty, w słuchawkach słyszałam akurat piosenkę The 1975 – The Sound. 

No myślałam, że tam padnę! Tak nie można!

Wiesz, że o mały włos wysiadłam na nieswoim przystanku? Kurcze, paskudnie by było. Ale tak się zmieszałam, tak zaskoczyłam Twoją obecnością, że ledwo ruszyłam do wyjścia. Wstałam i jeszcze przepuściłam w przejściu dwie kobiety, bo biedaczki też się jakoś zamotały. Może jechały po raz pierwszy tą trasą? Nie wiem. 

Kiedy przechodziłam obok Twojego miejsca, odwróciłeś głowę w moją stronę. Ja tego nie zrobiłam, ale czułam Twój wzrok na sobie. Palił mnie, wywiercał dziury w moim ciele. Na swój sposób, to uczucie było dość fascynujące. Takie intrygujące.

Przeszłam obok Ciebie i wydaje mi się, że ja w tamtym momencie zapomniałam, jak się oddycha. To było szalone, dziwne, niepokojące.
Przecież ja się tak nie zachowuję. Ja tak nie reaguję! To dlaczego?

Nadal nie mogę tego zrozumieć.

Po wyjściu z autobusu trzęsącymi się dłońmi wyjęłam telefon z torby, w której trzymałam także laptopa, napisałam do Kurenai, czułam, że muszę się tym z kimś podzielić, bo wybuchnę.

A wiesz, czego w tamtej chwili pragnęłam i jednocześnie żałowałam, że tego nie mam? Mężczyzny. Tak, dokładnie, dobrze przeczytałeś. Takiego ukochanego, mojego mężczyzny, który by tam na mnie czekał. Przytuliłby mnie, zabrał bagaże i objęci skierowalibyśmy się w stronę metra. I żebyś Ty to widział. To jak mnie całuje, obejmuje, jak ja się do niego uśmiecham. Bo podobno mam piękny uśmiech.

Nadal pamiętam tamten dzień, gdy mi powiedziałeś, że jestem piękna. Leżeliśmy wtedy na łóżku w moim pokoju, który oświetlało tylko słabe światło lampki. Nachyliłeś się nade mną, pocałowałeś i powiedziałeś te dwa urocze słowa. Po raz pierwszy od czterech lat.

Teraz myślę, że to jedno z najmilszych wspomnień o Tobie.

W metrze o mało się nie popłakałam, chociaż może nie, to złe słowo. Byłam bardzo nieobecna, przez pół godziny patrzyłam się w jeden punkt, takim nieobecnym wzrokiem.

Gorzej było, jak wysiadłam i skierowałam się na przystanek autobusowy…

Zasłoniłam twarz szalikiem, bo czułam łzy zbierające się pod powiekami. Zagryzałam mocno dolną wargę, żeby się powstrzymać. Nawet w myślach się pouczałam. Głupia, co ty wyprawiasz. To nie powinno Cię ruszyć.

Ach, kurde, nie powinno!

Ale ruszyło i nie wiem dlaczego!

Na przystanku krążyłam wokoło. Miałam mokre oczy. Po prostu deszcz padał i wiał silny wiatr. Zmokłam, zmarzłam. Rozumiesz? To był deszcz! Aż mi się tusz rozmazał. Oczywiście zauważyłam to dopiero w mieszkaniu. Żałosne.

Gdy tylko zamknęłam drzwi, odrzuciłam torby gdzieś na bok. W ogóle na nie nie zważając. Głupota, bo miałam w nich sporo delikatnych rzeczy i nie daj Boże, że coś uszkodziłam. Na szczęście, jak się później okazało, nie. 

Oparłam czoło o ścianę, tuż przy zepsutym domofonie i nie to, żebym się rozpłakała. To przez ten wcześniejszy deszcz, oczy mnie jakoś dziwnie szczypały. 

Ukucnęłam na chwilę, bo serce biło mi niemiłosiernie szybko. Bałam się, że wyskoczy mi z piersi. Jezu. Ono aż mnie bolało. Nawet teraz jak pomyślę sobie o tym uczuciu, to aż mnie skręca. To cholernie bolało.

Ale to chyba nie znaczy, że nadal coś do Ciebie czuję? Prawda? Nie chcę tego, nie chcę nic do Ciebie czuć. Po prostu. Tak będzie lepiej.

Zostawiłam rzeczy, poszłam do sklepu, kupiłam wino. 

Wypiłam je dość szybko, ale nie czułam się pijana. Nadal miałam Cię przed moimi oczami. Kurwa! Byłam zła, bo nie mogłam się upić! Rozumiesz!? Nie udało mi się! Myślałam nad tym, dlaczego się nie odwróciłeś, jak tylko mnie zobaczyłeś. Żałowałam, że na Ciebie nie spojrzałam, gdy wychodziłam. Naprawdę tego żałuję! Bo chciałabym zobaczyć Twoją minę.

I teraz żyję taką złudną nadzieją, że się do mnie odezwiesz, ale oboje wiemy, że to niemożliwe, że będzie lepiej, jeśli tego nie zrobisz. Przynajmniej dla mnie.

A! Śniłeś mi się.

Że za mną pobiegłeś.

Że mnie pocałowałeś.

Nadal żałuję, że się nie odwróciłam i nie powiedziałam Ci, chociaż tego głupiego cześć. 

Napisałam to, żeby sobie ulżyć, choć i tak tego nie przeczytasz. Nie wyślę tego listu do Ciebie. Trzy lata temu nasze drogi się rozeszły. Koniec, kropka.

Każde z nas żyje swoim życiem. Nie chowam już do Ciebie urazu. I z jakiegoś powodu mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy. Bo ja w sumie jestem. Mam dobrych przyjaciół, kochającą rodzinę. Brakuje mi jedynie dobrego faceta, ale mam nadzieję, że jakiegoś znajdę. Zakocham się w nim bardziej niż w Tobie i następnym razem moje serce nie będzie już tak szalało na Twój widok.
Bo w sumie nigdy nie powinno.

Blue-owsko: KakaRin w bardzo specyficznym wydaniu. Ten tekst pasował mi jeszcze do SasuSaku, napisany pierwotnie z myślą o nich, ale to byłby zły wybór. I padło na KakaRin, aż nie wierzę xD Serio. Ale zawsze jakieś urozmaicenie xD