Balanced by sadness

Momentalnie poczułam znajomy spokój, gdy rozpoznałam ową osobę i jej małego przyjaciela. Odetchnęłam z ulgą i posłałam im nieśmiały uśmiech. Kiba go odwzajemnił i przysiadł się obok, a Akamaru wygodnie rozgościł się na jego kolanach.

Szłam przed siebie, kompletnie nie myśląc o tym, dokąd zmierzam. Chciałam jedynie uciec od prześmiewczego chichotu, dokuczliwych uwag i spojrzeń pełnych nienawiści. Wiedziałam, że ludzie mogą tak zareagować, ale nie sądziłam, że będzie to tak bolesne. 

Od niechcenia kopałam kamyk pod swoimi stopami. Skupiłam na tym wszystkie swoje myśli. Patrzyłam, jak daleko się poturlał, gdzie wylądował. Potem robiłam to samo z następnym… i kolejnym. 

Nim się spostrzegłam, znalazłam się przed małą knajpką — Ichiraku Ramen. Kojarzyłam to miejsce z Naruto. Nie raz widziałam, jak spędzał tu czas i wesoło rozmawiał z właścicielem. Z jakiegoś powodu pomyślałam, że będzie to świetne miejsce na odpoczynek, choć tak naprawdę również miałam nadzieję, że go tu spotkam.

Usiadłam na wysokim krzesełku i złożyłam zamówienie. Pani Ayame uśmiechnęła się do mnie uprzejmie, a mi od razu zrobiło mi się cieplej na sercu. Ucieszyłam się, bo wiedziałam, że dla Naruto też są życzliwi.

Czekając na jedzenie, rozglądałam się na boki, przyglądałam ścianom i różnym plakatom, które na nich wisiały. Może to miejsce nie było idealne na odpoczynek, ale skutecznie odwróciło moją uwagę od sytuacji sprzed trzydziestu minut. Kompletnie się wyłączyłam i starałam nie reagować na bodźce zewnętrzne. 

Jakiś czas później, dosłownie chwilę przed otrzymaniem zamówienia, kątem oka spostrzegłam, że ktoś przyszedł. Przez chwilę bałam się, że to jedna z tych dziewczyn, które mi dokuczały. Miałam nadzieję, że żadna za mną nie poszła, więc ze wszystkich sił starałam się nie zwracać uwagi na przybysza.

Do momentu, w którym usłyszałam szczeknięcie. 

Momentalnie poczułam znajomy spokój, gdy rozpoznałam ową osobę i jej małego przyjaciela. Odetchnęłam z ulgą i posłałam im nieśmiały uśmiech. Kiba go odwzajemnił i przysiadł się obok, a Akamaru wygodnie rozgościł się na jego kolanach. Znowu się uśmiechnęłam i pogłaskałam kudłatego towarzysza. Rozczuliłam się, czując pod palcami jego miękką sierść. To uczucie było tak przyjemne, że mogłabym się w nim zatracić. Cieszyłam się, że to właśnie z nimi byłam w jednej drużynie i chociaż byliśmy w niej od niedawna, oni już stali się dla mnie bardzo ważnymi i cennymi przyjaciółmi. 

— Przykro mi z powodu tego, co zrobiły ci te dziewczyny — powiedział, pochylając się i kładąc łokcie na blacie. 

Zmarkotniałam i uciekłam spojrzeniem w bok, ciągle przeczesując palcami sierść Akamaru. Nie sądziłam, że ktoś to widział. Było mi wstyd, że to właśnie Inuzuka był świadkiem tego zdarzenia. Nie wiedziałam, co powinnam mu odpowiedzieć. Widziałam, że czekał, aż się odezwę, ale nie potrafiłam. 

Na chwilę odetchnęłam z ulgą, gdy Ayame podała ramen. Zerknęłam przelotnie na Kibę i zauważyłam, jak się oblizał, po czym szybko zamówił coś do jedzenia. Siedzieliśmy tak chwilę bez słowa.

Biorąc w pałeczki odrobinę makaronu, przystawiłam go do ust i dmuchałam, by nieco go ostudzić. Zanim jedzenie trafiło do mojej buzi, zebrałam w sobie odwagę i powiedziałam:

— W porządku, Kiba. To nie twoja wina. Nie powinno być ci przykro.

— Wiem. — Kiwnął głową. — Wiem — powtórzył. — Ale czuję, że komuś powinno być. Nie zareagowałem w odpowiednim momencie. Spóźniłem się — dodał ze skruchą i zacisnął mocno pięści. 

Akamaru pisnął jakby ze smutku. Zadziwiało mnie to jaki był inteligentny. Miałam wrażenie, że zawsze doskonale wiedział, co działo się dookoła niego. Nie potrafiłam go nie kochać.

Zaprzeczyłam powolnym ruchem głowy.

— Nie, Kiba. To nie twoja wina — powiedziałam po raz drugi. Starałam się to podkreślić, żeby zrozumiał. Czułam, że powinnam go pocieszyć. Bolało mnie, że obwiniał się za tę niefortunną sytuację. 

— To było złe, co ci zrobili — mruknął, mrużąc oczy i ściągając brwi. — A tylko dlatego, że cię wcześniej obronił. 

Drgnęłam, kiedy wspomniał o Naruto. 

— To nie jego wina — powiedziałam, tępo wpatrując się w jedzenie. — To był przypadek. W końcu po prostu się znudzą i dadzą spokój. Nie ma czego roztrząsać — wyszeptałam.

— Hinata — mocno zaakcentował moje imię. — Kilka dni temu ci pomógł, a dzisiaj te dziewczyny ci dokuczały, bo ty chciałaś pomóc mu — zaakcentował — chociaż jego tam nie było. To nie był przypadek. — Wyczułam zdenerwowanie w jego głosie. Wiedziałam, że Kiba nie chciał dla mnie źle, że nawet miał rację, ale nie potrafiłam inaczej. Nie mogłam znieść, że te dziewczyny obrażały Naruto w taki sposób jakby był prawdziwym potworem. — Nie zasługujesz na to.

— On nie jest zły Kiba, wiesz o tym. 

Westchnął ciężko.

— Wiem. — Przesunął dłońmi po twarzy. — To również mój przyjaciel.

— Znalazłam się w nieodpowiednim miejscu i czasie. To był tylko przypadek — wyjaśniłam. — Chciały wyładować swoją frustrację i to zrobiły.

— Myślałem tylko, że będziesz zła, zdenerwowana — powiedział ściszonym głosem. — Nie chciałem, żebyś płakała. — Zacisnął dłonie i przycisnął je do swoich ud.

— Jestem tylko smutna — odparłam. — Ale nie ze swojego powodu. — Wzruszyłam lekko ramionami. — Naruto nie zasługuje na takie traktowanie. Jest odważny i ciągle się uśmiecha, chociaż jest sam. — Czułam, jak głos mi drży. — To jest właśnie smutne. — Spojrzałam na swoje dłonie i odłożyłam pałeczki. — Jest mi źle z jego powodu, a nie dlatego, że one coś mi zrobiły. Naruto mimo przeciwności losu ciągle się uśmiecha — powtórzyłam, chcąc to podkreślić. — Stara się. Robi wszystko, by pokazać ludziom z Konohy, że nie jest tym, za kogo go mają. — Mój głos powoli się łamał, ale starałam się, by Kiba tego nie zauważył. — Nie raz mi pomógł, więc ja chciałam pomóc mu. Dzięki Naruto, jestem szczęśliwa — powiedziałam z dumą, o którą się nawet nie podejrzewałam. — Żebym była zła lub zrozpaczona, one musiałby odebrać mi coś, co kocham… ale tego nie zrobiły. 

Kiba zrobił wielkie oczy i nawet nie zauważył, jak Ayame postawiła przed nim miskę z ramenem. Ocknął się po chwili i powiedział:

— Szarpały cię, Hinata. — Chwycił pałeczki i mocno zacisnął na nich dłoń, skupiając wzrok gdzieś poza barem, przy którym siedzieliśmy.

Znowu pokręciłam głową.

— To nieważne. Cieszę się, że się im postawiłam — powiedziałam, wykrzywiając usta w smutnym uśmiechu. — Żałowałabym, gdybym tego nie zrobiła. — Zamilkłam i przymknęłam na moment oczy, czując, jak piekły mnie nagromadzone w nich łzy. — Chcę chronić Naruto — dodałam po chwili tak cicho, że Kiba mógł tego nie usłyszeć.

Chcę ochronić jego uśmiech, pomyślałam.

— Jesteś niesamowita. — Potrząsnął głową, jakby chciał ułożyć swoje myśli. — Naprawdę, Hinata. Jesteś niesamowita — powtórzył, a jego oczy były jak spodki: wielkie i wyrażały jedynie zdziwienie oraz podziw. — Każda inna dziewczyna po czymś takim by się załamała. Zniechęciła.

— Dziękuję, Kiba — powiedziałam z lekkim uśmiechem na ustach. — Nie chcę być słaba — dodałam z pełną świadomością swoich słów, po czym zamilkłam. Wpatrując się w parujący półmisek ramenu, zamrugałam powiekami. Po dłuższym namyśle cichym i spokojnym głosem oznajmiłam: — Posiadanie takich przyjaciół jak ty jest dla mnie bardzo ważne. 

Akamaru w tym momencie szczeknął, a Inuzuka podrapał się po głowie i zmrużył z radości oczy. 

— Zawsze ci pomogę, Hinata. Zawsze — potwierdził, przykładając pięść do serca. — Żałuję tylko, że dzisiaj nie dałem rady… — Pochylił głowę i zacisnął mocno usta.

Westchnęłam i odwróciłam się do niego, tak by dokładnie widział moją twarz.

— Ja tobie również, Kiba dziękuję — powiedziałam wyraźnie i spokojnie. — Nie masz czego żałować. To nie twoja wina — próbowałam go pocieszyć. — Uwierz mi. Teraz liczy się dla mnie to, że tu jesteś. Że mogę z tobą porozmawiać.

Przytaknął mi powoli, a potem instynktownie zaczął głaskać Akamaru. Gdy wyraz jego twarzy zaczął łagodnieć, ulżyło mi. Uśmiechnęłam się i chwyciłam pałeczkami kolejną porcję makaronu. Inuzuka popatrzył na mnie przez chwilę, a potem również zajął się swoim jedzeniem. Zajadał się z takim smakiem, aż mu się uszy trzęsły, co mnie rozbawiło.

Biorąc łyk rosołu, poczułam, jak jego ciepło ogrzewa mnie od środka. Potem kątem oka spojrzałam na Kibę i pomyślałam, że muszę stać się silniejsza, żeby obronić ważne dla mnie osoby. Kibę, Akamaru, Shino, panią Kurenai oraz Naruto. Żeby mogli na mnie liczyć w każdej sytuacji. Chciałam być dla nich wsparciem.

Blue-owsko: Partówka powstała już jakiś czas temu. Chciałam ją jednak opublikować dopiero, jak dokończę nowy szablon *_*. A Adriemmer, jak często, dziękuję za sprawdzenie ♥ 

Ogólnie podoba mi się taki przyjacielski motyw w partówkach i myślę, że nie raz ku niemu się zwrócę. Przecież idea przyjaźni w Naruto to jeden z atutów serii.

Mam nadzieję, że święta upływają Wam w miłej atmosferze ♥ 

Do następnego!