The shadow of the nightmare

Początkowo nie chciałem zaakceptować tego szaleństwa. Nie chciałem być pociągnięty w dół. W podświadomości dopuszczałem do siebie takie rozwiązanie, ale to była ostateczność. Nie sądziłem jednak, że ta decyzja zapadła dawno temu i już nie było od niej ucieczki.

To wydawało się proste. Musiałem tylko szpiegować i przekazywać informacje. Nic trudnego. Myślałem, że jeśli się na to zgodzę, Trzeci i Rada Konohy znajdą pokojowe rozwiązanie wobec mojego klanu. Chciałem przysłużyć się Wiosce i ją chronić. Tylko tyle.

Decyzję o ujawnieniu spisku podjąłem bez mrugnięcia okiem.

Dopiero później zrozumiałem swoją naiwność. Sytuacje, których byłem świadkiem, coraz bardziej podważały moją wiarę w ludzi i w swoje przekonania. To było oczywiste, że zaprowadzenie pokoju było nieosiągalne. Ciężar, który dźwigałem na swoich barkach, stawał się coraz gorszy. Powoli niszczył mnie od środka, rozrywał na kawałki i sprawiał, że się bałem.

Kolejna decyzja nie była taką, którą mogłem podjąć bez mrugnięcia okiem.

Początkowo nie chciałem zaakceptować tego szaleństwa. Nie chciałem być pociągnięty w dół. W podświadomości dopuszczałem do siebie takie rozwiązanie, ale to była ostateczność. Nie sądziłem jednak, że ta decyzja zapadła dawno temu i już nie było od niej ucieczki. 

Mogłem odmówić, mogłem próbować ratować swoje życie, tak sobie wmawiałem, ale pomimo tego zgodziłem się i powiedziałem, że to zrobię. Wiedziałem, że to musiałem być ja. Inaczej nie ocaliłbym Sasuke. Kiedy słowa znikały z mojego języka, komórka po komórce umierałem. Czułem porażający chłód, a moje zmysły nie rejestrowały niczego z zewnątrz. Słyszałem tylko dudnienie krwi w uszach.

W dniu, w którym ich wola została wypełniona, zrozumiałem, jak wielki błąd popełniłem i zacząłem uważać się za martwego. Tylko umarły mógł zrobić to, co ja zrobiłem.

Strach i płacz Sasuke przeszył mnie na wskroś, lecz w tych wszystkich emocjach, w tej porażającej chęci ucieczki, dostrzegłem pretekst, jakąś nadzieję, by dać mojemu bratu powód do życia. Chciałem by rósł w siłę, by podążał za mną, bo wiedziałem, że dopiero wtedy, gdy się spotkamy i będziemy walczyć przeciw sobie, odzyskam życie.

Patrząc na drżącą dłoń i czując na policzkach łzy, przed oczami pojawił mi się obraz martwych rodziców i płaczącego brata. Odszedłem, zabierając ze sobą miano zdrajcy i mordercy, a mój umysł szarpał się z nitkami zerwanych więzi.

***

Gorączka wciągnęła mnie do środka, podzieliła myśli, a później je rozerwała. Byłem sam. Chciałem umrzeć samotnie, lecz dostrzegłem idącą ku mnie postać i w moim sercu pojawiła się boląca wyrwa. Patrzyłem, jak się do mnie zbliża, lecz oślepiał mnie blask dochodzący zza jej pleców. Zjawa tańczyła przed moimi oczami i choć jej obraz był zamazany i raz dzieliła się na dwie części, po czym scalała się ponownie w jedno, dostrzegałem niewyraźne kontury. Świat się poruszył, a ziemia przyciągnęła mnie do siebie.

Nagle poczułem, że ktoś łapie mnie za rękę i unosi do góry. Ogarnęła mnie wściekłość. Czekałem, aż nieregularne bicie mojego serca się zatrzyma. Dlaczego więc ktoś mi w tym przeszkodził? Próbowałem się wyrwać, żeby uciec, ale powstrzymałem się, gdy usłyszałem znajomy głos. Wydawał się cichy, niewyraźny jakby dobiegał z oddali.

— Nie ruszaj się, jesteś ranny.

Tak, już sobie przypomniałem. Przypomniałem sobie o tym, co zrobiłem i gdzie byłem, a także o moich zobowiązaniach wobec Sasuke. Przypomniałem sobie również o osobie, która mnie uratowała. 

Kisame był moim partnerem — ja obserwowałem go, on obserwował mnie. Pilnowaliśmy się nawzajem, chociaż przesadą byłoby określenie, że jeden odpowiadał za drugiego.

Widocznie byłem im potrzebny, skoro potrudził się, by mnie znaleźć.