Two and a half minutes

Ludzie nigdy za bardzo mnie nie interesowali. Nie zawsze skupiałem się na swoim rozmówcy, a jeszcze częściej zapomniałem, o czym była rozmowa — chyba że dotyczyła czegoś naprawdę ważnego, lecz w przypadku Sakury było inaczej. Słuchałem jej, chłonąłem jej słowa i gesty. Zapamiętywałem każdy szczegół.

Sakura doskonale wiedziała, kiedy ktoś kłamie. Do tej pory pamiętam, jak tłumaczyła mi, że należy zwracać uwagę na gesty: czasami są to nieskoordynowane ruchy dłoni; sposób, w jaki nasz rozmówca dotyka ust, ucha lub kładzie rękę na szyi. Mówiła to z takim przekonaniem i fascynacją, że słuchałem jej jak zahipnotyzowany. Czasami wystarczy samo rozbiegane spojrzenie i wzrok uciekający w jedną stronę. Czasami zmienia się sposób mówienia, ton głosu — gdy to powiedziała, zapytałem się, skąd jej nagłe zainteresowanie tym tematem. Odparła wtedy: nie nagłe. Uczę się tego stale. Cała moja wiedza opiera się na obserwacji dzieci w Klinice. 

Przypominając sobie o tej rozmowie, staram się odpowiedzieć na jej pytanie życzliwie, zachowując przy tym dystans. Dlatego, gdy się odzywam, patrzę na nią ze spokojem, a mój głos jest niezachwiany. 

— Nie przypominam sobie. — Unoszę szklankę i upijam łyk ciepłej herbaty. 

Sakura marszczy brwi i stuka palcami w stół. 

— Naprawdę nie pamiętasz? — pyta, otwierając szeroko oczy.

Odstawiam powoli szklankę na stół, ignorując jej zaskoczenie. Patrzę na nią przez chwilę i widzę, jak zaciska usta, próbując ukryć swoje rozemocjonowanie lub zniecierpliwienie. 

— Nie — odpowiadam bez zająknięcia, kręcąc przy tym głową. Chwilę później zerkam przelotnie na drzwi i wzdycham zirytowany. Sakura wodzi za mną spojrzeniem, patrzy na mnie tak, jakby wyczekiwała moich kolejnych słów. — Spóźniają się — oznajmiam, po czym zwilżam wargi językiem. 

Na moją niesubtelną zmianę tematu Haruno reaguje zmrużeniem oczu.

— To dobrze — mówi miękko i przesuwa palcem po podstawie kubka. Jej wzrok wydaje się nieobecny, jakby błądziła myślami gdzieś daleko. Przez chwilę wpatruje się w swoją szklankę, a potem podnosi spojrzenie na mnie i dodaje: — I tak się spóźnią. — W jej głosie wyczuwam zadowolenie i nadzieję na to, że nie przyjdą. 

— To był twój pomysł — przypominam jej. 

Sakura wzdycha z rezygnacją i opiera ramiona na blacie, potem na złączonych dłoniach kładzie swój podbródek. Krzywi się nieznacznie i patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. I kiedy tak na mnie patrzy, mam wrażenie, że jest w stanie wniknąć w głąb mojej duszy i odczytać moje najskrytsze myśli. 

Nagle zrywa nasz kontakt wzrokowy i patrzy w kierunku drzwi. 

— No nic — mruczy z cichym rozczarowaniem w głosie, a jej ramiona się rozluźniają. 

Bezwiednie unoszę jedną brew. Ludzie nigdy za bardzo mnie nie interesowali. Nie zawsze skupiałem się na swoim rozmówcy, a jeszcze częściej zapomniałem, o czym była rozmowa — chyba że dotyczyła czegoś naprawdę ważnego, lecz w przypadku Sakury było inaczej. Słuchałem jej, chłonąłem jej słowa i gesty. Zapamiętywałem każdy szczegół. 

Ona robiła to samo ze mną. Doskonale wiedziała, co w danej chwili zaprząta mi głowę i zawsze potrafiła rozwiać moje wszelkie wątpliwości. Byliśmy ze sobą blisko. Byliśmy wobec siebie szczerzy. Ale czasami Sakura pytała mnie o rzeczy, do których nie chciałem się przyznać. Szczególnie teraz. Skłamałem, mówiąc, że nie przypominam sobie, co wydarzyło się rok temu. 

Doskonale pamiętam ten dzień. Jak każdą chwilę z nią. 

Pamiętam tę datę, ponieważ wtedy z nią rozmawiałem — zaledwie przez dwie i pół minuty. Pamiętam jej uśmiech, lekko rozchylone wargi i zmarszczone czoło. Pamiętam, że miała na sobie czerwoną kurtkę z puchem wokół szyi. Pamiętam, że jej blade, porcelanowe policzki były zaczerwienione od mrozu, a usta spierzchnięte. Pamiętam, że ciągle pocierała dłonie, by je rozgrzać. Pamiętam, jak lśniły jej oczy, gdy na mnie patrzyła. Pamiętam nawet płatki śniegu na jej różowych włosach.

Pamiętam, że chciałem z nią zostać. Poprosić, by została. Chciałem ją objąć. Ująć jej rękę i ją rozgrzać. 

Ale nie mogłem.

Nie miałem czasu.

A może nie chciałem przesuwać granic tego niepewnego uczucia. Byliśmy tylko przyjaciółmi — nie dopuszczałem do siebie myśli, że mogliśmy być dla siebie czymś więcej. 

Wtedy, gdy patrzyłem na nią z jakimiś niezrozumiałymi uczuciami, żałowałem, że nie będę mógł spędzić z nią więcej czasu. Mieliśmy tylko dwie i pół minuty — tylko tyle, zanim rozejdziemy się w przeciwnych kierunkach — wtedy te myśli sprawiły, że moje serce boleśnie się ścisnęło. 

Ciągle podążałem za nią wzrokiem, nawet gdy zniknęła mi z pola widzenia. Ale chwilę wcześniej, gdy odwróciła się z nadzieją, zrobiłem ku niej krok. Nogi poruszyły się same, jeszcze zanim zdążyłem o tym pomyśleć. Stałem i patrzyłem się na jej oddalającą się sylwetkę, z dziwnym uczuciem nostalgii i tęsknoty. W końcu spojrzałem na swoją dłoń, gdzie nadal czułem chłód jej dotyku. Tylko na tyle mogliśmy sobie pozwolić, na chwilowy kontakt, gdy musnęła swoją dłonią moją, podczas przekazania zwoju.

— Sasuke. — Głos Sakury wyrywa mnie z zamyślenia. Patrzę na nią znad szklanki i widzę, jak marszczy czoło. Jej mina jest trochę tajemnicza, a może po prostu przemawia przez nią zniecierpliwienie. 

Patrząc tak na nią, nie potrafiłem uwierzyć, ile zmieniło się w ciągu jednego roku. 

Rozglądam się na boki i mruczę do siebie, że właśnie minęło zdecydowanie więcej czasu niż dwie i pół minuty. Nie jestem jednak świadom tego, że wypowiadam te słowa na głos; na tyle głośno, że Sakura je słyszy. Uzmysławiam to sobie, dopiero gdy zaczyna kaszleć. Wytrzeszcza oczy i unosi rękę, przykładając ją do piersi. 

Instynktownie wstaję, ale Haruno powstrzymuje mnie ruchem głowy. Po kilku sekundach kaszel mija. Sakura wierzchem dłoni ociera oczy i popija powoli herbatę, a potem gapi się na mnie z zaskoczeniem, jakbym właśnie zrobił coś niezrozumiałego. Coś, czego nie można logicznie pojąć. 

Wzruszam ramionami.

— Spóźniają się, powinni tu być od paru minut — wyjaśniam, patrząc na nią wymownie. Szukam drogi ucieczki, bo mam wrażenie, że zapędziłem się w kozi róg. Sakura mruga powiekami i świdruje mnie swoim spojrzeniem. Staram się pozostać niewzruszony; łapię palcami ucho kubka i unoszę go do ust, zasłaniając swój niewymuszony uśmiech. 

Przymykam na chwilę oczy i przełykam już nieco chłodniejszą herbatę. Minął rok, a my nie jesteśmy na żadnej misji, jesteśmy razem. Siedzimy Ichiraku Ramen, ciesząc się ciepłem i swoim towarzystwem, dopóki Mistrz Kakashi oraz Naruto nie zaszczycą nas swoją obecnością. 

Patrząc na Sakurę, uświadamiam sobie jeszcze jedną rzecz: jej skóra nadal jest porcelanowa, usta spierzchnięte, ale dłonie nie są już zimne, a rumieńce na policzkach nie są wynikiem niskiej temperatury. 

W tym roku mamy dla siebie więcej niż dwie i pół minuty. 

Blue-owsko: Tak się zastanawiam, co mam tu napisać, ale w sumie nic konkretnego nie przychodzi mi na myśl. Z takich rzeczy blogowych, to zauważyłam, że naprawdę dawno nie było partówki o SasuSaku, nadrabiam więc to i mam nadzieję, że ta partóweczka w jakiś sposób wywołała uśmiech na Waszych twarzach. 

I jeszcze mogę napisać:

Oby to był dobry rok!