Spring Day part 1

ChoCho nie raz mruczała pod nosem, że kłócimy się jak stare dobre małżeństwo. Dla mnie to wyglądało mniej więcej tak, że Boruto był kompletnym idiotą. Nadal nim jest. Ja tylko czułam się zobowiązana, żeby go utemperować w pewnych sytuacjach, głównie przez szacunek do jego rodziców.

Bardzo często, żeby kogoś pocieszyć mówi się na przykład: po burzy zawsze wychodzi słońce; po zimie zawsze przychodzi wiosna; po nocy zawsze nastaje dzień bla bla... Tak samo mówi się, że karma zawsze wraca. W skrócie, że po czymś złym nadejdzie coś dobrego. A to wszystko dlatego, że świat musi zachować pewną równowagę. Za to jakim kosztem… bo mi się wydaje, że los po prostu z nas sobie drwi.

Tak samo było i w moim życiu. Przez dwanaście lat nie widziałam swojego ojca. Ba! Nawet go nie pamiętałam – nie znałam go. Kiedy zobaczyłam to zdjęcie, poczułam, że świat zawalił mi się pod nogami. Katastrofa poganiała katastrofę, a ja byłam w samym jej centrum. Złe rzeczy działy się jedna za drugą i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić.

Kiedy ten cały koszmar się skończył, poczułam taką ulgę, że chyba nigdy nie będę w stanie jej opisać. Jeśli miałabym to do czegoś porównać, to byłby to słoń. Tak, słoń. Słoń, który podniósł ze mnie swoją wielką i ciężką nogę.

Po tym zdarzeniu za każdym razem jak działo się coś złego, powtarzałam sobie, że później będzie lepiej. I to się nawet sprawdzało. 

Dopóki nie zorientowałam się, że darzę Boruto czymś więcej niż przyjacielską miłością. ChoCho nie raz mruczała pod nosem, że kłócimy się jak stare dobre małżeństwo. Dla mnie to wyglądało mniej więcej tak, że Boruto był kompletnym idiotą. Nadal nim jest. Ja tylko czułam się zobowiązana, żeby go utemperować w pewnych sytuacjach, głównie przez szacunek do jego rodziców.

Ale to, co się stało, nauczyło mnie nowej rzeczy, a także pokazało kompletnie nieznane mi wcześniej uczucie. 

Bo kiedy mój ojciec po raz kolejny miał wyruszyć na swoją misję, Boruto zdecydował, że wyruszy z nim. 

Byłam w szoku, a kiedy opadł, zmienił się w niepohamowany gniew. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego i on mnie zostawia. Tupnęłam nogą i wykrzyczałam mu w twarz, że jest idiotą. I jak tchórz uciekłam.

Po powrocie do domu moja mama od razu się zorientowała, że coś było nie tak. Naśladując poważny i niski głos taty, powiedziała mi wtedy bardzo mądrą rzecz i puściła oczko, zabijając tym samym cały poważny nastrój. Chociaż… nie ukrywam, że trochę się zaśmiałam.

Te­raz nie po­ra myśleć o tym, cze­go ci brak. Le­piej po­myśl, co możesz zro­bić z tym, co masz.

Początkowo tego nie zrozumiałam. Zakopałam się pod kołdrę i próbowałam zasnąć, ale sen nie przychodził, więc zaczęłam rozmyślać nad słowami mojej matki. 

Nie było mi łatwo zaakceptować tego, że Boruto odchodzi. Tym bardziej że bałam się długiej rozłąki. Zawsze na pewien sposób był przy mnie i martwiłam się, że bez niego sobie nie poradzę. Zrozumiałam również, że cholernie będzie mi brakować tego głąba. 

Wiedziałam, że źle robię, unikając go. Kilka dni zbierałam się na odwagę, żeby iść i z nim porozmawiać. Od mamy wiedziałam, że pytał o mnie codziennie, przez co moje serce tylko czuło się gorzej. 

Spotkałam go nad rzeką, kilka dni później, wczesnym wieczorem. Najpierw przez chwilę obserwowałam go z oddali. Przyglądałam się, jak ze złością kopał kamyki, a one z pluskiem wpadały do wody.

Kiedy do niego podeszłam, jego oczy natychmiast się rozjaśniły, a ich błękit był jeszcze intensywniejszy niż zazwyczaj. Zawstydziłam się.

– Sarada, ja…

Uciszyłam go gestem ręki. Warknęłam coś pod nosem, bo już sam dźwięk jego głosu mnie irytował.

– Masz wrócić. Cały i zdrowy. 

Krzyczałam, celując w niego palcem, nie dając mu możliwości wysłowienia się.

– Masz się skupić na treningu! I nie waż mi się oglądać za dziewczynami!

Dorzuciłam bez zastanowienia i dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów. Zakryłam usta ręką z głośnym plaśnięciem. To było bardzo kiepskie zagranie z mojej strony i marna próba powstrzymania wypowiedzianych słów. Bo na to było już za późno. 

Chwilę później usłyszałam jego śmiech. Zdenerwowało mnie to, że był tym rozbawiony. Najgorsze było to, co powiedział przez swój durny chichot. Coś, co mnie kompletnie wybiło z rytmu.

– Mam nadzieję, że na mnie zaczekasz.

Powiedział to z tak szerokim uśmiechem, że jedyną moją reakcją były wytrzeszczone do granic możliwości oczy, bo stałam nieruchomo, jakbym zapuściła korzenie. 

A i jeszcze pogłaskał mnie po głowie. Chociaż nie, nie pogłaskał. Zmierzwił mi włosy tak energicznie, że każdy stał w inną stronę. A ja, zorientowałam się, że wcale nie byłam za to na niego zła. Bo kiedy wróci, będzie moim słońcem, moją wiosną. 

Blue-owsko: Miałam przy pisaniu tego shota sporą inspirację w postaci piosenki BTS - Spirng Day (stąd tytuł). Jakoś tak mi to pasowało, że musiałam. Poza tym, chciałam napisać z nimi coś lekkiego, takiego platonicznego, bo nijak nie potrafię ich shippować tak jak np. inne pary z Naruto. Oni na razie są dla mnie za dziecinni. Ale będę próbować, bo może z czasem się przekonam, bo to nie jest wcale taka zła para. Mam jeszcze w głowie pomysł na jeden/dwa oneshoty z nimi. 

A i wiecie, że strasznie mi się podobają takie formy. Kurcze siadam, godzinka i napisane (pisałam wczoraj w nocy - dzisiaj poprawiłam). 

To tyle! Co myślicie?