The Feeling I Cannot Name

Jej gadulstwo nie było dla niego jakoś nadzwyczaj dokuczliwe. Czasami się nieco zapominał, z czego większość usłyszanych informacji jednym uchem wpadała, drugim wypadała, ale tylko dlatego, że wsłuchiwał się w jej głos. W sam głos. Nie w jej słowa.

Leżał w poprzek kanapy, trzymając Ino mocno w swoich objęciach. Ciemny pokój oświetlało jasne światło, cicho grającego, telewizora, który grał, aby grać. Bez żadnego konkretnego celu. Zasnęła jakieś pół godziny temu, dość mocnym snem. Jej dłoń spoczywała na jego prawej piersi, obdarzając to miejsce wyjątkowym ciepłem. 

Swoją głowę zatopiła w zagłębieniu jego szyi i co dziwne, bo czasami w takiej pozycji jej podbródek nieco go uwierał, to tym razem jej pozycja nie sprawiała mu żadnego dyskomfortu. Po raz pierwszy miał wrażenie, że było mu nadzwyczaj wygodnie.

Wolną dłonią odgarnął zbłąkane kosmyki włosów, odsłaniając jej nieco zaróżowioną twarz. Jego spojrzenie bezwiednie spoczęło na jej delikatnie rozchylonych ustach, więc jak zwykle, z czystej ciekawości połączonej z odrobiną pragnienia, nachylił się i bardzo subtelnie dotknął jej warg swoimi. Ich miękkość i ciepło za każdym razem wywoływały u niego pewnego rodzaju radość, takie nieopisane szczęście, którego nie potrafił za bardzo pojąć. Nie potrafił, wręcz nie wiedział, jak opisać to uczucie.

Ino kilka godzin temu wróciła z tygodniowej misji. Po złożeniu raportu u Hokage, a także krótkich odwiedzinach w domu, przyszła prosto do niego. Gdy tylko przekroczyła próg, zaczęła opowiadać o wszelkich wydarzeniach związanych z misją, starając się nie ominąć przy tym żadnego szczegółu. A było ich dość sporo.

Jej gadulstwo nie było dla niego jakoś nadzwyczaj dokuczliwe. Czasami się nieco zapominał, z czego większość usłyszanych informacji jednym uchem wpadała, drugim wypadała, ale tylko dlatego, że wsłuchiwał się w jej głos. W sam głos. Nie w jej słowa, ponieważ przez ostatnie miesiące, to był jego ulubiony dźwięk. Udało mu się dzięki temu zauważyć, że barwa i ton głosu Ino przy nim, gdy byli sami, była zupełnie inna niż w życiu codziennym, na przykład wśród przyjaciół. Ino przy nim stawała się bardziej subtelna, spokojna, ale także bardzo optymistyczna, zupełnie jakby chciała się z nim podzielić tą całą, ogromną radością.

Zauważył też, że często mówił przy niej rzeczy, które uciekały z jego ust szybciej, niż o nich pomyślał. Co wywoływało czasami dość zaskakujące reakcje, na które nie zawsze wiedział, jak zareagować. Stawiało go to czasami w trochę niezręcznej sytuacji. Ale to uczucie dyskomfortu szybko znikało. Ino uczyła go zupełnie nowych rzeczy i był tym zafascynowany.

Tak też było tamtego wieczoru.

Zanim się zorientował, usiadła na jego kolanach i wtuliła się w niego, przytykając swoje pełne usta do jego szyi. Cały się spiął i przez chwile nie wiedział, co zrobić z rękami. A powiedział tylko cieszę się, że wróciłaś, kiedy skończyła opowiadać, nic więcej. Zaskoczyła go jednak jej radość, wywołana tymi słowami, przez co dopiero po chwili odwzajemnił jej uścisk. Ale nie narzekał. Lubił ją taką szczęśliwą.

Jej pełne piersi, schowane jedynie pod cienkim materiałem koszulki na ramiączka, przywarły do jego torsu, powodując u niego małe podniecenie. Miarowo unosiły się, to opadały od jej spokojnego, sennego oddechu, dając przy tym hipnotyzujące przedstawienie dla jego oczu.

Jej długie włosy owinęły się wokół jego palców i nawet się nie powstrzymywał, żeby je przeczesać. Były takie miękkie i pachnące. Tak jak jej skóra.

Ich splecione nagie nogi i uczucie jej ciepłego oddechu, który łaskotał mu szyję, były tak przyjemne, że miał ochotę zostać z nią tak na wieki. Ino pachniała tak słodko. Gdyby miał porównać jej zapach i smak do jakiegoś konkretnego, zdecydowanie byłaby to pina~colada.

Kiedy poczuł, że zrobiło się nieco chłodniej, wykrzywił usta w grymasie i rozejrzał się po pokoju. Kątem oka dostrzegł koc, zwisający z pufy. Chciał po niego sięgnąć, aby ją przykryć, jednak leżał zbyt daleko. Nie dało rady chwycić go, bez wcześniejszego budzenia Ino.

Wyciągnął więc nogę i próbował złapać kraniec koca, który opadał na dywan. Ino jakby wyczuła, że coś się dzieje i poruszyła się niespokojnie. Sekundę później z cichym jękiem mocniej się do niego przytuliła, tym samym dzieląc się z nim swoim ciepłem. Zrezygnował z dalszych prób i skupił się wyłącznie na śpiącej obok Ino. Musnął kciukiem jej policzek i z uśmiechem obserwował, jak delikatnie zmarszczyła nos.

Nie rozumiał tego uczucia, nie potrafił go nazwać, ale naprawdę się cieszył, że miał w ją w swoich ramionach.

Blue-owsko: Co jak co, ale ta para mega mnie kręci. Już od dłuższego czasu ten szocik chodził mi po głowie, ale czekałam aż ukończę szablon na pomidorki. Bo szkic (bardzo prymitywny) tego krótkiego szocika miałam już dawno napisany. Mówię Wam, oni są mega rozkoszni i tak mało znani. Ile ja się samego artu naszukałam. W OGÓLE DLACZEGO TAK MAŁO ŁADNYCH ARTÓW Z NIMI! 

I tak pierwsza praca, typowo pomidorkowa za nami. Co myślicie? Dajcie znać ♥ Bo ciekawa jestem czy w jakiś sposób to przypadnie Wam do gustu. Wszelkie propozycje/sugestie/opinie naprawdę mile widziane, ponieważ chcę jak najbardziej podszkolić się w pisaniu opisów i właśnie tekstów podobnej formy jak ten. 

I zapraszam na moje wszelkie media społecznościowe ♥ 

Buźka Mordeczki ♥