My name on your lips

Kiedy jego imię padło z jej ust po raz trzeci, powędrował spojrzeniem od ich splecionych dłoni do jej twarzy. Przez chwilę zatrzymał się na jej bladych ustach, które akurat w tym momencie zagryzła, przez co ich barwa przybrała lekko różowy kolor.

Obudził się, ale nie otworzył oczu. Jego powieki były okropnie ciężkie i podniesienie ich wymagało niemałego wysiłku. Próbował przełknąć, ale jego gardło było tak suche, że bolało przy najmniejszym ruchu języka. 

Poczuł na twarzy jakąś dziwną maskę, ale nie miał siły, aby ją zdjąć. Jęknął cicho i poruszył się niespokojnie, czego momentalnie pożałował, bo całe jego ciało przeszył okropny ból.

I właśnie w tym momencie usłyszał jej głos. Lekko zachrypnięty, trochę zaskoczony, ale jednak przepełniony ulgą.

– Sasuke – wyszeptała tak delikatnie i cicho jakby bała się, że gdyby powiedziała jego imię o ton głośniej, mogłoby go to wystraszyć.

Jego powieki zadrgały, po czym uniósł je powoli. Otworzył je i zaraz ponownie zamknął ze względu na rażące światło w pomieszczeniu.

Chwilę mu zajęło, zanim przywykł do otoczenia. Do specyficznego szpitalnego zapachu. Takie dziwne połączenie środków do dezynfekcji z wonią nylonowych rękawiczek i antybakteryjnego mydła. Drzwi do pokoju były szeroko otwarte i widać było przez nie wieszak, na którym znajdowały się białe fartuchy. Firanka już dawno utraciła swoją biel i świeżość, była tak szara, jakby nie prali jej od kilku lat. W pomieszczeniu było chłodno, prawdopodobnie przez przeciąg wywołany uchylonym oknem i otwartymi drzwiami.

Powędrował wzrokiem po swoim ciele. Pozostałość po jego lewym ramieniu była otoczona bandażem, a prawa ręka była zagipsowana. Ze strachu spróbował poruszyć palcami i odetchnął z ulgą, gdy mu się to udało.

Ogrom kabelków i innych pikających urządzeń było przyłączonych do jego ciała. Monitor za jego plecami pikał jednostajnie, a jego odgłos wypełniał pokój, wywołując tym samym gwałtowne i nieprzyjemne bóle głowy. Do tego piekły go oczy, a w gardle miał gulę. I jakby jeszcze tego było mało, każdy najdrobniejszy ruch sprawiał mu ogromny ból.

Nie wysilał się za bardzo, aby przypomnieć sobie, jak znalazł się w szpitalu. Swoją uwagę skupił na delikatnej dłoni Sakury, która oplatała jego palce z widoczną desperacją.

Po raz drugi wypowiedziała jego imię i kciukiem zataczała kółka po zewnętrznej części jego ręki.

Kiedy jego imię padło z jej ust po raz trzeci, powędrował spojrzeniem od ich splecionych dłoni do jej twarzy. Przez chwilę zatrzymał się na jej bladych ustach, które akurat w tym momencie zagryzła, przez co ich barwa przybrała lekko różowy kolor. Jego spojrzenie padło na nią, na jej twarz. Przez chwilę wstrzymał oddech, zupełnie tego nieświadomy.

Włosy miała w nieładzie, twarz bez makijażu, policzki przeorane łzami, sine i wilgotne oczy. Miała na sobie o rozmiar za duży szary sweter. Pamiętał go. Miała go na sobie, kiedy po raz pierwszy, po wyruszeniu w podróż, wrócił do wioski. Wyglądała, jakby zamartwiała się o niego od wielu dni.

– Obudziłeś się – wyszeptała ledwie słyszalnie, zdejmując mu maskę tlenową z twarzy, muskając przy tym dłońmi jego skórę. Próbowała uspokoić swój przyśpieszony oddech, ale niespecjalnie jej to wychodziło.

– Tak. – To słowo wydobyło się z jego ust szeptem. Próbował się podnieść, ignorując rozchodzący się po jego ciele ból. Ale przeszył go tak paraliżujący i bolesny dreszcz, że zacisnął zęby i ścisnął mocno oczy. Stęknął cicho i przymknął powieki, wypuszczając powoli powietrze.

– Nie, nie podnoś się – rozkazała Sakura, gwałtownie podnosząc o pół tonu głos.

Delikatnie dotknęła jego tułowia. Dopiero teraz poczuł, jak bardzo jej blade palce były zimne. Zmrużył oczy i przekręcił głowę.

Spojrzał jeszcze raz na siebie i zaklął w myślach, bo jego ostatnia misja widocznie nie skończyła się zbyt dobrze. Miał tylko nadzieję, że udało mu się pokonać przeciwnika, bo niewiele pamiętał z tego, co się stało.

– Twoja rana na brzuchu była bardzo głęboka i poważna. Na razie się nie ruszaj, żeby nie naruszyć szwów.

Przytaknął jej nieznacznie, krzywiąc się nieco.

– Boli cię coś poza brzuchem? – Zmartwiony głos Sakury był jak alarm. Nie chciał jej martwić, więc pokręcił powoli głową, mimo rwącego bólu w prawej ręce i klatce piersiowej.

Sakura uśmiechnęła się do niego szeroko, a po jej policzkach spłynęło parę łez. Jego dłoń poruszyła się w dłoni Haruno i ścisnął ją delikatnie, bardzo słabo.

– Jeżeli jeszcze raz zobaczę cię w takim stanie, to nie ręczę za siebie – zagroziła przez łzy, a na jej ustach wymalował się niewielki, wymuszony uśmiech.

Westchnął.

Udawanie twardej niezbyt jej wychodziło.

– Pewnie byłbym wtedy w o wiele gorszym stanie – odpowiedział. Jego głos brzmiał bardzo ochryple i gardło drapało go przy każdym wypowiedzianym słowie.

– Nie mów aż tyle. Musisz uważać – upomniała go. Przetarła policzki, osuszając mokre ślady po łzach.

Nagle pochyliła się i dotknęła ciepłymi ustami jego dłoni.

Na ten widok coś ścisnęło go w piersi.

Nigdy nie zastanawiał się nad sensem romantycznej miłości. To było tak abstrakcyjne pojęcie, że nawet nie próbował. Nigdy nie potrzebował kogoś takiego. Od nikogo nie oczekiwał miłości. Jego myśli były zasłonięte przez czarne chmury żądzy zemsty i zaledwie kilka razy przebiło się przez nie światło. To było tak niechciane i niespodziewane, że czasami czuł się przez to okropnie zagubiony. Te myśli tylko niepotrzebnie mieszały mu w głowie. Najpierw cudowne obietnice, które składała nie rozumiejąc niczego, nie wiedząc o niczym.

Patrzyła na świat przez głupie różowe okulary.

Potem jej wzrok i jego imię, wypowiedziane w taki sposób, że latami próbował nie myśleć, jak te słowa na niego oddziaływały. Jak się czuł, gdy słyszał dźwięk jej głosu.

A słyszał go częściej niżby chciał. Na pamięć znał dźwięk jego imienia na jej ustach.

Zaczął głaskać nadgarstek Sakury. A kiedy spojrzała na niego, zaprzestał czynności, jednak nie zabrał od niej swojej ręki.

– Przepraszam, za wszystko – powiedział bardzo słabym głosem, wpatrując się prosto w jej oczy.

– Powinieneś – wychlipiała. – Bo nie chcę cię już nigdy widzieć w takim stanie.

Blue-owsko: Coś krótkiego, drętwego, zapewne bardzo niejasnego. Ale no, to nie mają być ciężkie, długie teksty. Możecie interpretować to jak chcecie, co się stało z Sasuke, z kim walczył, dlaczego. To już pozostawiam Wam Kochani.

Partówka napisana wczoraj w nocy, pod wpływem chwili (przy desperadosie 🙈🙉🙊). Bardziej dla uciszenia własnych myśli albo odreagowania, bo w sumie głównie tym ostatnio jest dla mnie pisanie.

Wszelkie podziękowania za korektę i cudowne sugestie dla niezawodnej Adriemmer ♥ Co ja bym Ziomek bez Ciebie zrobiła ♥