Sea sounds

Uśmiechnęła się, gdy Sai usiadł prosto i objął ją ręką. W ciągu ostatnich miesięcy jego ramiona były jej ulubionym miejscem. Przytulając do niego swoją głowę, mogła usłyszeć jego oddech, poczuć bicie serca i ciepło ciała. Ilekroć byli razem, czuła się połączona z nim w sposób, który był dla niej wyjątkowy.

Po zakończonej sukcesem misji zatrzymali się w małym nadmorskim miasteczku, aby odpocząć. Nie planowali zostawać długo — zaledwie dzień lub dwa — bo musieli jeszcze zdać Hokage osobisty raport. Przez ten czas Ino chciała nacieszyć się widokiem i panującym wokół spokojem. Domek, który wynajęli, był zbudowany w tradycyjnym japońskim stylu i znajdował się na wzgórzu nieopodal plaży. 

Siedząc na drewnianym tarasie, machała nogami, które ledwie dotykały ziemi i obserwowała uderzające w białe klify fale. Zamknęła oczy, wsłuchując się w szum morza i odgłosy mew. Błogi spokój sprawił, że przypomniała sobie sytuacje doprowadzające ją do miejsca, w którym teraz była. Zastanawiała się, jakby to było, gdyby w przeszłości wybrała inną drogę niż zawód ninja. Jakie miałaby życie; czy jej rodzina prowadziłaby kwiaciarnię? A jeśli nie, czy pochodziłaby ze znanego klanu shinobi, a jej ojciec nadal by żył? 

Wojna odebrała Ino jedną z najważniejszych osób w jej życiu. Strach, ból i poczucie straty towarzyszyło jej przez wiele miesięcy. Początkowo próbowała radzić sobie z tym sama. Chciała zdusić wszystkie negatywne emocje w zarodku, jednocześnie udając, że wszystko było w porządku. Z czasem jednak zaczęło być to uciążliwe. 

Wszystko zmieniło się dwa lata po Czwartej Wielkiej Wojnie, podczas misji w Kraju Ciszy. List Saia był dla niej impulsem. Dzięki niemu postanowiła dorosnąć. Zadbać o siebie, o swoich przyjaciół, odnaleźć w życiu jakiś sens. Druzgocące słowa znajdujące się na kawałku białego papieru poruszyły jej sercem i wiedziała, że musi mu pomóc. Chociaż wtedy nie miała pojęcia o jego misji, czuła, że powinna się z nim zobaczyć, bo być może jako jedyna była w stanie dostać się do jego wnętrza i je uzdrowić. Był też inny powód jej decyzji — chciała go lepiej poznać; zrozumieć, dlaczego zawsze uśmiechał się tak sztucznie i smutno; czemu ciągle żartował na nieodpowiednie tematy. Chciała poznać jego myśli, uczucia i emocje. 

Po tych wydarzeniach jej życie posuwało się naprzód i po raz pierwszy wydawało jej się, że była podekscytowana przyszłością. Coraz częstsze spotkania i rozmowy z Saiem, zaowocowały czymś, czego nigdy się nie spodziewała. A wszystko dlatego, że po pamiętnej misji nie chciała go zostawiać samego.

Jej wspomnienia przerwał odgłos kroków. Nie odczuwała potrzeby odwracania się, bo doskonale wiedziała, do kogo należały.

— Jeśli będziesz długo siedziała na słońcu, to się spalisz i twoja skóra będzie pomarszczona gorzej niż u starych bab — powiedział z powagą. — I żadne kremy ci nie pomogą — dodał ostrzegawczo, a jego uwaga sprawiła, że na czole dziewczyny niebezpiecznie zaczęła pulsować żyłka.

Ino odwróciła się do Saia, gromiąc go wzrokiem.

— Siedzę w cieniu — warknęła. — I na pewno nie będę taka pomarszczona — odgryzła się zbulwersowana.

— Hm — mruknął i przysiadł obok niej. — Ale na przyszłość powinnaś używać kremu z filtrem — dodał, unosząc palec wskazujący. 

Przewróciła oczami i westchnęła. Niektóre złote myśli Saia strasznie ją denerwowały. Nie raz zbyt dobitnie dawała mu to odczuć, a mimo to on ciągle nie potrafił trzymać języka za zębami. Z czasem powoli zaczęła się do tego przyzwyczajać i starała się nie reagować agresywnie na jego słowa.

— To o czym tak myślisz? — zapytał, opierając się dłońmi o drewnianą podłogę.

Zerknęła na niego kątem oka, a kącik jej ust zadrżał.

— O wszystkim i o niczym — odparła, opierając swoją głowę na jego ramieniu. — O swoich wyborach… misjach.

— Hm — mruknął ponownie i uniósł głowę ku niebu. Przez chwilę obserwował, jak przesuwały się po nim białe chmury.

Dłuższy czas siedzieli w milczeniu. Cisza była wszystkim, czego akurat potrzebowali — była pocieszająca, relaksująca. Odpoczywali i chłonęli nadmorskie widoki, ciesząc się swoją obecnością. Chwila jak ta była dla nich czymś normalnym; codziennym. Spokój niezmącony zbędnymi słowami i gestami.

Uśmiechnęła się, gdy Sai usiadł prosto i objął ją ręką. W ciągu ostatnich miesięcy jego ramiona były jej ulubionym miejscem. Przytulając do niego swoją głowę, mogła usłyszeć jego oddech, poczuć bicie serca i ciepło ciała. Ilekroć byli razem, czuła się połączona z nim w sposób, który był dla niej wyjątkowy. I za każdym razem, gdy ją obejmował, odczuwała to jeszcze bardziej. Poznawała to uczucie kawałek po kawałku. Chciała, żeby rosło, stało się bardziej stabilne, nierozerwalne, żeby nigdy nie zniknęło. Początkowo nieco nim przerażona, powoli zaczęła je rozumieć. Wiedziała, co oznaczały te wszystkie myśli, uczucia i emocje, kiedy była przy nim. I chciała, żeby Sai też się o nich dowiedział. Pragnęła mu w końcu wyznać, co dla niej znaczy.

— Kocham cię — wyszeptała w jego koszulkę, zanim podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Nie była pewna, czy powinna to powtórzyć, ale widząc ciepły uśmiech na ustach mężczyzny, miała pewność, że usłyszał jej słowa. Zauważyła, że ten gest był inny od wszystkich, którymi ją obdarzał. Wydawał się bardziej szczery, naturalny, a jego intensywnie czarne oczy rozjaśniły się w sposób, który sprawił, że wszystko wewnątrz niej prawie rozpłynęło się z zachwytu.

— Dla mnie to tylko słowa, których nie rozumiem — powiedział powoli z lekkim smutkiem w głosie. — Jednak wiedząc, co one oznaczają i to jak się przy tobie czuję… — złapał za jej dłoń i przyłożył do swojej klatki piersiowej, tuż nad sercem — moje uczucia do ciebie również mógłbym określić ich mianem.

Jej oczy zalśniły od łez, a na twarzy pojawił się uśmiech zabarwiony ulgą i miłością. Zaciskając usta i powstrzymując płacz, czule pogładziła go po policzku. Ciepło skóry Saia przy jej własnej, a także jego słowa, były dla niej wszystkim, czego potrzebowała.

Delikatnie położyła głowę na piersi mężczyzny i się w niego wtuliła. Chłopak objął ją mocno i przycisnął usta do jej głowy. Pod wpływem chwili Yamanaka pozwoliła sobie owinąć swoje ramiona wokół jego talii, po czym zamknęła oczy i zaciągnęła się zapachem ukochanego. 

To były momenty, w których Ino i Sai wiedzieli, że w końcu mają w życiu kogoś, kto zawsze z nimi będzie.

Blue-owsko: Strasznie źle znoszę upały, ciągle jakieś zawroty głowy i mdłości. Już mnie zimnym piwem cucić próbują. Co czasami pomaga, nie powiem, że nie XD

Dzisiaj dostałam zawrotów głowy przez ilość myśli i pomysłów, bo zalały mnie jak fale! Jednak po godzinie siedzenia przy kompie miałam wrażenie, że umieram. Ale udało mi się! Dokończyłam tę letnią partóweczkę, która tak mi ostatnio po głowie chodziła. Jak i ogólnie ta para ♥