More than the two of us

Gdy pokazał jej piękną zielononiebieską szatę, aż zaniemówiła. Wiszący przed nią materiał był wspaniały. Delikatne czarnozłote wzory, przypominające języki ognia, widniały na brzegach kimona, podkreślając jego kolor i nadając mu eleganckiego charakteru.

Źrenice rozszerzyły jej się z zachwytu, gdy go zobaczyła. Nikt w całej Wiosce Ukrytej w Liściach nie wyglądał w kimono tak dobrze, jak Naruto. Widząc go, wręcz zaparło jej dech w piersi, a serce pominęło ze trzy uderzenia. Kiedy poprosił ją o pomoc w założeniu go, ucieszyła się tak bardzo, że gdyby nie szybki refleks chłopaka, prawdopodobnie upadłaby na ziemię. Rozpierała ją duma, że to właśnie ona była kobietą, do której się z tym zwrócił.

Gdy pokazał jej piękną zielononiebieską szatę, aż zaniemówiła. Wiszący przed nią materiał był wspaniały. Delikatne czarnozłote wzory, przypominające języki ognia, widniały na brzegach kimona, podkreślając jego kolor i nadając mu eleganckiego charakteru. Patrząc na niego, wiedziała, że Uzumaki będzie wyglądał w nim wspaniale, jednak efekt przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Mężczyzna stojący przed nią nadal był tym samym narwanym shinobi, w którym się zakochała, ale kimono sprawiło, że Naruto wyglądał dojrzalej — niczym głowa potężnego i dumnego klanu ninja. Dodawało mu ono pewności siebie, sprawiało, że wyglądał bardziej męsko, poważnie. 

Starała się ze wszystkich sił, aby Uzumaki wyglądał jak najlepiej. Chciała, żeby czuł się w nim dobrze i elegancko, tym bardziej że przyznał, iż nigdy w życiu nie miał na sobie niczego takiego. Radość i duma w jego oczach były zaraźliwe, przez co Hinata nie raz przyłapała się na tym, że na samą myśl o Naruto w kimonie bezwiednie uśmiechała się pod nosem. 

Dla niej, dziedziczki rodu Hyuuga, kimona były codziennością — te pięknie zdobione, kolorowe, z gładkich i lśniących materiałów. Każde, które miała na sobie, było dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Ich dostojność wręcz onieśmielała. Ubiór był pokazem wyższości i miał przypominać ludności w Wiosce o różnicy między nimi a klanem Hyuuga. 

Jednak tym, co najbardziej ujęło ją w ubiorze Naruto, nie było piękno, lecz radosna aura, którą otaczał wokół siebie Uzumaki. Jego zachowanie nadało tej ceremonii bardziej swobodnego wyrazu. Takiej lekkości. Miała wrażenie, że nigdy w życiu nie był tak zdenerwowany i radosny jednocześnie. Można było czytać z niego jak z książki, a ekscytacja związana z całą sytuacją wylewała się z niego niczym u dziecka, które dostało nową zabawkę. To było coś, z czym Hinata nigdy się nie spotkała. Mężczyzna nie raz ją zaskakiwał i to od najmłodszych lat. Pokazywał zupełnie inne oblicza znanych jej obyczajów czy drętwych i poważnych sytuacji. Sprawiał, że do jej świata małymi kroczkami napływała lekkość i swoboda. 

Gdy zawijała obi wokół jego pasa, Naruto z sykiem wciągnął ze zdenerwowania powietrze, a potem wypuścił je powoli, chcąc się trochę uspokoić. Kiedy Hyuuga stanęła przed nim, czule mówiąc gotowe, otworzył oczy, ukazując swoje niebieskie tęczówki. Hinata stała jak zahipnotyzowana. Kolor jego oczu idealnie komponował się z kolorem szaty i przez dłuższą chwilę nie potrafiła odwrócić od niego swojego wzroku. Jego oczy błyszczały bardziej niż ocean w lecie, a uśmiech rozjaśnił każdą przykrą myśl w jej głowie. Przenikające się spojrzenia pary odbyły między sobą intymną rozmowę, opalone dłonie przesunęły się wzdłuż jej rąk i zatrzymały na ramionach. Różowe, ciepłe i miękkie wargi mężczyzny przylgnęły do bladego czoła kobiety, a usta wyszeptały ciche dziękuję. 

Ten moment dla Hinaty znaczył bardzo wiele. Był kolejną słodką chwilą, którą przeżyła ze swoim ukochanym. Uzumakiemu natomiast sprawił dziecięcą radość, minutę dumny z tego, że po raz pierwszy w życiu mógł założyć na siebie tak piękne i dostojne kimono. 

Naruto patrząc na swoje odbicie w lustrze, nie widział tego biednego i smutnego dzieciaka, którym był w przeszłości, widział pełnego wdzięku i powagi mężczyznę, przy którym stała jego ukochana kobieta. Po raz pierwszy w życiu spojrzał na swój ubiór z dumą i pozwolił sobie nawet pomyśleć, że kimono leżało na nim tak idealnie, jakby zostało stworzone specjalnie dla niego. 

Nie mogąc się powstrzymać, z szerokim uśmiechem, skierowanym do Hinaty, i z lekko zmrużonymi oczami, przesunął kilka razy palcem pod nosem i uniósł pierś do góry, prostując przy tym plecy. Zdecydowanie czuł się i wyglądał w nim dobrze.

Blue-owsko: Odżywam! Myśli powoli zaczynają opuszczać moją głowę i jakoś te przelewanie ich na papier idzie. Jednak chwilka minie, zanim znowu wdrożę się w te całe maszynkowanie tych rozdziałów i partówek. Przerwa była zbyt długa. Zdecydowanie. 

Pewnie większość z Was to już o mnie zapomniała :( 

Partówka napisana wczoraj pod wpływem chwili, NO BO TAKIE MI SIĘ NAJMILEJ PISZE NO XD Motyw z kimonem krążył mi po głowie od dawna, ale jakoś ten temat mi z głowy uciekł i ostatnio dzięki wizycie w Łazienkach Królewskich i obejrzeniu wystawy Onna, coś mnie tak tchnęło. Poza tym uznaję to za próbę ponownego wdrożenia się. Trzeba głowę i palce rozruszać!