How troublesome

Zwykle, kiedy jej tłumaczył, że jej irytacja jest zupełnie zbędna, przykuwał dużą uwagę do jej reakcji oraz słów, niż na przykład, do swoich myśli czy pragnień. Zawsze się zastanawiał, dlaczego, mimo tylu lat znajomości, nadal nie mogła przywyknąć do jego zachowania.

Miał zamknięte powieki, a ramiona skrzyżowane pod głową. Dopiero gdy Temari trafiła go palcem w żebra, Shikamaru wyrwał się z zamyślenia. Musiał w końcu zwrócić na nią uwagę, bo jej subtelne chrząkanie widocznie nie wystarczyło i zaczęła go dość nieprzyjemnie dziobać. W tym irytującym geście nie było nic delikatnego. Zresztą Temari zawsze mocno wbijała mu palce w żebra albo szczypała z taką siłą, że robiły mu się później niewielkie siniaki. 

Skulił się z głośnym jękiem i zasłonił bok dłonią.

— Za co to?! — mruknął, mrużąc oczy. Kiedy spojrzał na Temari, dostrzegł jej zdenerwowaną i uważną minę. Czoło dziewczyny było mocno zmarszczone, a policzki nadęte. To sprawiło, że Shikamaru pomyślał, że przez takie zdenerwowanie zestarzeje się szybciej niżby chciała. I aż nim wstrząsnęło na samą myśl o tym.

Była niczym jego matka.

Im więcej czasu przebywał z Temari, tym więcej podobieństw widział między nią a swoją rodzicielką. Jedna i druga narzekała sporo, a on nie mógł przestać się dziwić, skąd one mają na to tyle siły. Do tego obie denerwowały się z błahych powodów. Normalnego człowieka już dawno by to zamęczyło.

— Nie słuchasz mnie! — warknęła, dziobiąc go jeszcze raz. Shikamaru już nie wiedział, czy robiła to dla żartu, czy naprawdę była wkurzona, ale stawiał na to drugie.

Miał podzielną uwagę, więc doskonale wiedział, o czym mówiła. Mimo że jej nie przytakiwał, wcale nie znaczyło, że jej nie słuchał. Spotykali się naprawdę rzadko. Spędzał z nią zaledwie kilka dni z rzędu — na miesiąc, może dwa. Wszystko zależało od misji i ewentualnych delegacji, które czasami im sprzyjały, a czasami nie. Chciał z nią po prostu przebywać. Lubił słuchać jej przejętego głosu, gdy opowiadała mu o swoich przeżyciach. Po prostu lubił ją obserwować, spędzać z nią czas, mieć ją przy sobie. 

Bardzo często odpoczywali gdzieś nad brzegiem rzeki — on leżał na trawie, a ona siedziała tuż obok, opowiadając o swoich wrażeniach z misji czy też o takich codziennych sprawach. Częściej jej słuchał niż brał udział w żwawej konwersacji, za co mu się obrywało, mimo że bez problemu mógł przytoczyć większość wypowiedzianych przez nią zdań. Tłumaczył jej już to nie raz. Zwykle zajmowało mu to dłuższą chwilę, jednak Temari po paru minutach akceptowała wszystko z głośnym westchnieniem. Jej twarz wtedy łagodniała, zmarszczki na czole się wygładzały, a spojrzenie stawało się o wiele bardziej przyjazne. Nie przypominała już wtedy tej przerażającej, zirytowanej kobiety, co chwilę wcześniej.

— Mówiłaś o swojej ostatniej misji. Wiesz, że cię słucham — powiedział spokojnie i przyjął siedzącą pozycję. Nie musisz się tak zaraz jeżyć, dodał w myślach. 

Zwykle, kiedy jej tłumaczył, że jej irytacja jest zupełnie zbędna, przykuwał dużą uwagę do jej reakcji oraz słów, niż na przykład, do swoich myśli czy pragnień. Zawsze się zastanawiał, co siedzi w jej głowie i dlaczego, mimo tylu lat znajomości, nadal nie mogła przywyknąć do jego zachowania. W jednej chwili była na niego śmiertelnie zła, a już w kolejnej, po tym jak jej wszystko wytłumaczył, zachowywała się normalnie — tak, jakby jej wybuch nie miał w ogóle miejsca. To było dla niego abstrakcyjne. W takich momentach głupiał kompletnie i nie wiedział, o co jej chodzi. 

Ale tym razem to z nim było coś nie tak. Zawsze, kiedy się jej tak przyglądał i tłumaczył zawzięcie, że doskonale wie, o czym mówiła, miał większą kontrolę nad swoimi myślami i działaniami. Nie chciał nadepnąć jej na odcisk, więc był bardzo ostrożny. Jednak tym razem, podczas swojego monologu robił dłuższe pauzy między wypowiadanymi zdaniami i intensywniej niż zwykle wpatrywał się w zmieszaną twarz blondynki. 

Skupił swój wzrok na jej zaróżowionych policzkach i dolnej wardze, którą co chwila zagryzała. Był tak pochłonięty, tak zafascynowany tymi drobnymi gestami, aż miał problem ze zrozumieniem tego fenomenu. Już nie raz ogarniały go podobne uczucia, ale tym razem było w tym coś dziwnego. Coś, co skłoniło go do zrobienia czegoś, na co zapewne jeszcze jakieś kilka miesięcy temu nawet by się nie odważył. Ta nagła odwaga wynikała prawdopodobnie z czystej ciekawości. A może bardziej ze zwykłego pragnienia? 

Przysunął się bliżej niej. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów a jej ciepły oddech przyjemnie drażnił jego policzki. Zdezorientowana Temari spojrzała na niego spode łba i zwiększyła odległość między nimi, cofając się odrobinę. Jej próba zdystansowania się i podejrzliwość były dla niego niezrozumiałe. Nie był ekspertem w sprawach damsko-męskich, ale podejrzewał, że nie tak powinno to wyglądać. Wiedział też, że nie musiał robić tego, o czym właśnie pomyślał, bo konsekwencje tego mogą być nieprzyjemnie. Ale nim zdążył się powstrzymać, złapał ją za dłoń i pociągnął do siebie. Jego usta w jednej chwili znalazły się na jej wargach. 

Temari była wyraźnie zaskoczona jego nagłym działaniem, bo poczuł, jak zadrżała. Shikamaru nie odczuwając jednak żadnej reakcji ze strony dziewczyny, wycofał się natychmiast, zarzucając sobie, że za bardzo poniosły go emocje. Patrząc na jej zmieszaną minę i na to, jak wielokrotnie rozchylała i zamykała drżące wargi, przepełniło go poczucie winy.
Czuł, że schrzanił. 

Czekał tylko aż Temari znajdzie odpowiednie słowa, które wyrażą jej śmiertelne niezadowolenie. Nie wiedząc czemu, ta myśl go rozbawiła. Od razu wyobraził sobie, jak wyzywa go od idiotów i strzela dłonią ostro w policzek, tak jak to zwykła robić.

Wpatrywała się w niego zszokowana z szeroko otwartymi oczami. Warga jej drżała. Na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec, który sprawił, że Temari wyglądała absolutnie uroczo. Nara nie raz zauważył, że przy nim rumieniła się o wiele częściej niż przy kimkolwiek innym. Czasami nawet trochę się jąkała, gdy chciała coś powiedzieć lub bawiła nerwowo palcami. Albo unikając jego wzroku, zaczesywała pasemka włosów za ucho. Te wstydliwe gesty sprawiały, że Shikamaru czuł przyjemne ciepło rozchodzące się po całym jego ciele. 

Nie wiedział, jak powinien zareagować. Zdecydowanie należały jej się przeprosiny. I nieważne czy była na niego za to zła, czy nie — to była jedyna słuszna decyzja, jaką mógł podjąć. Ale nie miał pojęcia, jak to zrobić. 

Westchnął ciężko, mrucząc pod nosem ciche jakie to upierdliwe, co nie uszło uwadze Temari. Sam był sobie winny. 

Blondynce z czerwoną buzią i z lekką irytacją w głosie, w końcu udało się wypluć: 

— Dla ciebie wszystko jest upierdliwe! 

Oczy jej zalśniły, jakby od łez, co wprawiło Narę w zdezorientowanie. Nie rozumiał, jak ma zinterpretować zachowanie dziewczyny. Ogarnął go dziwny niepokój i zanim zdążył przeanalizować całą tę sytuację, Temari odepchnęła się dłońmi od ziemi, wstała i odwróciła się na pięcie, stając plecami do niego. Momentalnie poderwał się z miejsca i stanął krok za nią. Chciał się wytłumaczyć, przeprosić, naprawić to. Pluł sobie w brodę za swoje głupie i samolubne zachowanie, bo ewidentnie zdenerwowałam tym Temari. Ogarnęła go obawa, że przez ten krótki pocałunek popsuł coś między nimi. W tej ich spokojnej i nieskomplikowanej relacji. 

— Nie powinienem — zaczął, wyciągając do niej rękę. Chciał, żeby na niego spojrzała, bo wtedy zdecydowanie lepiej mu z nią rozmawiało. Przynajmniej mógł obserwować jej reakcje i skorzystać z odpowiednich słów, aby ją udobruchać. 

— Jesteś upierdliwy! — powiedziała głośno, wręcz krzyknęła. Nara uniósł ramiona, chowając szyję. Kompletnie go wmurowało. Był jeszcze bardziej zdezorientowany niż chwilę wcześniej i już kompletnie nie wiedział, co ma zrobić. Nie rozumiał kobiet. Były, są i będą zbyt skomplikowane dla mężczyzn. I zamiast ułatwić facetom życie one swoim niezdecydowaniem i irytującym zachowaniem wszystko utrudniały. 

Przez chwilę panowała między nimi niezręczna cisza. 

Shikamaru nie zauważył, jak Temari przesuwała opuszkami palców po swoich wargach. Nie poczuł, jak po jej ciele rozeszło się przyjemne ciepło. Nie zobaczył, jak na jej ustach rozkwitł delikatny uśmiech. 

Obawa odtrącenia i niepotrzebnej kłótni narastała w nim z każdą sekundą. Podrapał się nerwowo po tyle głowy. Zdecydował się przerwać tę głuchą ciszę. 

— Temari... 

Odwróciła się do niego i z niepewnym uśmiechem wyciągnęła swoją dłoń ku niemu. Jej twarz promieniała. A szeroki uśmiech był wręcz zaraźliwy no i co najważniejsze, po tej dziwnej złości nie było ani śladu. 

— Teraz trudniej mi będzie wrócić do Suny. — Jej lekki głos uspokoił szalejące serce Shikamaru. Kiedy ulga zalała jego ciało, a świadomość słów blondynki dotarła do jego myśli, poczuł tęsknotę i nieodparte pragnienie, aby jej wizyta w Liściu potrwała dłużej. 

Zdecydowanie złapał ją za delikatną, trzęsącą się dłoń i zacisnął ją w swojej. Była taka ciepła i idealnie pasująca do jego własnej. 

Nara pomyślał wtedy, że to, co czuł do Temari, było czymś o wiele bardziej upierdliwym, niż myślał.

Blue-owsko: Miałam dać w weekend no to daję (szkoda tylko że pod koniec XD). Dzisiaj jest taki dzień, że ból głowy męczy mnie od rana, co przekłada się na bardzo słabą koncentrację, wiec jakby co ogarnę jakieś niedociągnięcia jutro, po prostu chciałam Wam to już wrzucić (żebyście o mnie nie zapomnieli :P) 

I jak zwykle dziękuję Adriemmer za pomoc ( BOŻE KOBIETO, CO JA BYM BEZ CIEBIE ZROBIŁA♥♥♥♥), chociaż i tak pewnie byś mi za niektóre rzeczy po uszach dała (zawsze jeszcze można poprawić, NO NIE), ale i tak bardzo dziękuję ♥. Przecionki zrobiły out XD 

Przez ten styczeń zapomniałam jak używa się klawiatury do pisania czegoś innego niż sprawozdań, interpretacji, instrukcji i innych pierdół. W ogóle zapomniałam, jak się pisze, lols.

To chyba tyle! A z resztą nawet jakbym czegoś zapomniała, to jest jeszcze fejs :D 

BUZIA :*