I'm sorry

Ciągle czuję na sobie jej wzrok i trochę mnie to przeraża. Ostatnio dość często zarzuca mi, że za dużo od siebie wymagam, że nie dbam o siebie i tak dalej. No bo co można pomyśleć o zapracowanym facecie, z niedbałym zarostem, sinymi i podkrążonymi oczami.

Siedzę jak co wieczór przysypany stertą głupich dokumentów do podpisania i przejrzenia. Jestem tak bardzo zmęczony, że myślę tylko o tym, aby wrócić do domu i rzucić się na ciepłe i miękkie łóżko, po czym zasnąć — najlepiej nie budząc się przez najbliższy tydzień. Na samą tę myśl przed oczami pojawia mi się obraz Hinaty, która patrzy na mnie ze zgnębioną miną, aczkolwiek w jej oczach wyraźnie widzę zrozumienie; i Boruto — wkurzony, naburmuszony. 

Wiem, że ich zawodzę, ale odkąd zostałem Hokage, cała wioska jest moją rodziną i muszę robić wszystko, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo, nawet jeśli oznacza to siedzenie do późna w biurze, okropne zmęczenie, zaniedbanie żony i dzieci. Jednak im dalej w las, tym gorzej się z tym czuję. Ogarniają mnie coraz większe wyrzuty sumienia i strach, że jestem w takim punkcie, że nie ma już odwrotu. Nie wiem już nawet, jak powinienem się zachować i jak naprawić popsute relacje z Boruto. Sam nie miałem ojca, przez co bardzo ciężko jest mi się odnaleźć w tej roli.

Moje rozmyślanie przerywa pukanie do drzwi. Krzyczę proszę, nie odrywając nosa od dokumentów, muszę się postarać, aby skończyć to wszystko jak najszybciej, tym bardziej że Shikamaru musiał dzisiaj wyjątkowo wcześnie wrócić do domu. Gdyby został pomógłby mi z tą robotą i pewnie już dawno wszystko byłoby skończone.

— Przyniosłam obiecane dokumenty. — Unoszę głowę na dźwięk znajomego głosu. Moja twarz się rozświetla, kiedy widzę w progu Sakurę. Macha do mnie i szeroko się uśmiecha, a mnie coś ściska w żołądku. Miałem z nią porozmawiać już kilka dni temu, ale nie było na to czasu, więc o wszystkim powiem jej dzisiaj.
Zauważam pod jej pachą dużą teczkę. Mrużę oczy, próbując sobie przypomnieć, o co może chodzić i dopiero po chwili dociera do mnie, że prosiłem ją, aby przyniosła mi dane osób, które zostały zaatakowane przez niejakiego ducha i wylądowały przez to w szpitalu, z prawie zerowym poziomem chakry. 

— O Sakura! Dziękuję! — krzyczę, przerzucając papiery z jednej sterty na drugą, żeby zrobić miejsce. Marszczy brwi na ten widok, a ja tylko uśmiecham się głupio i drapię z tyłu głowy troszeczkę zawstydzony. 

— Gdyby nie Shikamaru, chaos w twoim biurze byłby o wiele większy — żartuje, albo i nie, jednak ja wiem, że ma rację. Dużo mu zawdzięczam. — Nie ma go już? — pyta, rozglądając się dookoła. 

— Nie. Shikadai się rozchorował i Temari kazała mu wrócić wcześnie. 

Sakura kiwa głową, zaciska usta w wąską linię i siada na krześle. Teczkę kładzie sobie na kolanach i krzyżuje na niej dłonie. 

— A ty jak się czujesz? Nie przemęczasz się zbytnio? — pyta, wlepiając we mnie te swoje przerażające spojrzenie, mówiące nawet nie próbuj mnie okłamywać. Uśmiecham się lekko. Sakura jest jedyną z niewielu osób, która mimo mojego tytułu Hokage nadal postrzega mnie jako normalnego, nieogarniętego Naruto. I w sumie, niewiele się to zmieniło. 

— Nieee — odpowiadam, przeciągając samogłoskę. Trochę mało jest w tym prawdy, ale Sakura i tak potrafi dostrzec więcej, niż powinna. 

— Już dawno powinieneś być w domu. — Grozi mi palcem, a ja śmieję się jak przygłup. 

— Muszę dokończyć jeszcze kilka rzeczy i spadam. 

Mruczy coś pod nosem, ale nic nie słyszę, więc nawet nie próbuję dopytywać. Opiera się plecami o krzesło, zakłada nogę na nogę, a teczkę z dokumentami kładzie mi na biurko. 

— Powinieneś trochę zwolnić.

Ciągle czuję na sobie jej wzrok i trochę mnie to przeraża. Ostatnio dość często zarzuca mi, że za dużo od siebie wymagam, że nie dbam o siebie i tak dalej. No bo co można pomyśleć o zapracowanym facecie, z niedbałym zarostem, sinymi i podkrążonymi oczami, które postarzają mnie przynajmniej o dziesięć lat. A mam zaledwie trzydzieści! Te myśli nawiedzają mnie za każdym razem, gdy spoglądam w lustro. Trochę też zaczynam się bać, że przestanę się podobać mojej kochanej Hinacie. 

— Wiem — odpowiadam chyba zbyt ostro, bo rozszerzyła oczy. — Nie mam na razie na to czasu — tłumaczę się, już nieco spokojniejszym głosem. Głupio mi, że tak na nią warknąłem, ale jej obecność sprawia, że jestem zdenerwowany. Cały czas, gdzieś z tyłu głowy, krąży mi myśl, że powinienem jej powiedzieć o moim spotkaniu z Sasuke. Ba! Ja koniecznie muszę to zrobić, w końcu ten idiota mnie o to poprosił. Znowu. Cholernie się boję tej rozmowy. 

Opadam na krzesło z głośnym westchnieniem. Odpycham się nogami, zakręcając na nim dwa razy. Potem kładę dłonie na kolanach, nachylam się nad biurkiem i modląc się w duchu, żeby Sakura przyjęła moje słowa ze spokojem, mówię: 

— Widziałem się z Sasuke. — Prawie brakuje mi tchu, a klatka piersiowa boli, kiedy próbuję wziąć głębszy wdech. Czuję, jak ze zdenerwowania kropelki potu pojawiają się na moim czole. Ręce mi się trochę trzęsą, więc zaciskam je w pięści i przyciskam do kolan, żeby to powstrzymać. 

Sakura wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami. Usta ma lekko rozchylone, tak, że układają się w ładne, równe o. Wygląda jak sparaliżowana. Poza ruchem jej klatki piersiowej nie udaje mi się zaobserwować, żadnej innej ekspresji. Jest cała blada, po jej różowych policzkach i ustach nie ma ani śladu. 

Po chwili otrząsa się z transu. Drżącymi dłońmi zaczesuje włosy za ucho raz, potem drugi i trzeci. Pociera o siebie blade wargi i mruga kilkakrotnie powiekami. 

— Naprawdę? Kiedy? — pyta, próbując ukryć drżenie głosu. 

Zaczynam żałować, że nie powiedziałem jej o tym wcześniej. Powinienem się z nią spotkać prywatnie, a nie zaskakiwać taką wiadomością w pierwszym lepszym momencie. 

— Dwa dni temu. Prosiłem, żeby… — urywam, bo Sakura wcina mi się w zdanie. Mam wrażenie, że ona po prostu nie chciała usłyszeć, że Sasuke odmówił. Znowu. 

— Jakiś postęp? 

Zawsze pyta o to samo, a mi aż się serce kraja, bo po raz kolejny ją tym ranię. 

— Chciał, żebym ci coś przekazał… — Spogląda na mnie z uwagą. 

— Jakiś postęp w misji? — Znowu mi przerywa, ignorując moją wypowiedź. Kręcę powoli głową i dokańczam swoją poprzednią myśl. 

— Powiedział, że przeprasza za wszystko. 

W pokoju atmosfera tak gęstnieje, że można ją kroić nożem. Między nami następuje niezręczna cisza i nie wiem, co zrobić. Jak zwykle. Nie wiem jak ją pocieszyć, dodać otuchy. Słowa typu będzie dobrze bądź spokojnie on niedługo wróci nigdy nie pomagały. Z biegiem lat, Sakura reaguje na wieści od Sasuke coraz gorzej. Często przez kilka dni chodzi smutna i nieobecna. Zachowuje się i robi wszystko jak w transie. Pogrąża się w pracy, żeby zapomnieć. A z tego, co wiem, niewiele to daje. 

Po około minucie Sakura próbuje coś powiedzieć. Co chwila otwiera i zamyka usta. Zauważam, że trzęsą jej się dłonie i drży dolna warga, a oczy robią się wilgotne od łez. 

— Chociaż raz mógłby wrócić i powiedzieć mi to w twarz — chlipie głosem niewiele głośniejszym od szeptu. Po jej policzkach spływa kilka łez, a ja mogę tylko stać i się patrzeć, i być wkurzonym na siebie. Bo, nawet gdybym przeprosił, Sakura jak zwykle powie, że to nie moja wina. Ale ja wiem, że tak. Bo to ja odebrałem im możliwość normalnego, szczęśliwego życia. Zabrałem Saradzie ojca. 

— Ten idiota ma czas na przeprosiny… — łka cicho i pośpieszne wyciera mokre od łez policzki. Spuszczam wzrok, bo jest mi przykro, że po raz kolejny ją ranię. Nie jestem w stanie nic na to poradzić. 

Nie raz kłóciłem się o to z Sasuke, ale to nic nie dało. Jak głupi uparł się, że musi dokończyć tę misję, bo inaczej nie będzie mógł spokojnie wrócić do wioski. A ja tłumaczyłem, krzyczałem, że dla Sakury i Sarady nawet chwilowe spotkanie z nim — czy to minuta, godzina, czy też cały dzień — byłoby wystarczające. One chciały go tylko zobaczyć. 

Wstaje, z piskiem odsuwając krzesło, a ja zrywam się na równe nogi. Patrzy się na mnie oczami pełnymi łez i spojrzeniem po brzegi wypełnionym bólem i rozczarowaniem. Celuje we mnie palcem, po czym srogim głosem mówi: 

— Następnym razem zmuś go, żeby został albo każ mu się pośpieszyć z tą misją. 

Nie udaje mi się nawet odpowiedzieć, bo wypada z mojego biura jak burza, z głośnym trzaskiem zamykając za sobą drzwi.

Blue-owsko:Troszeczkę mi się wydaje, że taka scenka gdzieś między ujęciami mogła zaistnieć, że Naruto właśnie w takich przypadkowych okolicznościach mógł jej o tym powiedzieć. To mi się jako pierwsze na myśl rzuciło, więc spróbowałam rozwinąć to trochę. Napisałam naprawdę dawno temu. Oj dawno. Chyba zaraz jakoś po tym pamiętnym odcinku. To leżało takie nieruszane, niepoprawione. Ale nawet się z tego cieszę, bo zmienił mi się nieco pomysł i wykonanie. Znaczy tak, najpierw napisałam to w 3 os. później z perspektywy Sakury, ale jednak najbardziej podeszła mi ta Naruto.

Mam nadzieję, że jakoś do gustu przypadło. Co myślicie?