Snow kiss

Z ledwością złapałem za suwak i rozsunąłem go z jakąś dziwną niezdarnością. Rękawiczki leżały tuż na wierzchu, więc nawet nie musiałem ich szukać. Zabrałem je, zamknąłem torebkę i pośpiesznie założyłem na swoje dłonie. Ulga była tylko chwilowa.

Był grudzień i tego dnia padał lekki śnieg. Chłodny wiatr szczypał nas w policzki i nos powodując, że po chwili stawały się czerwone. Obłoki pary wydostawały się z naszych ust, kiedy próbowaliśmy oddechem rozgrzać zmarznięte dłonie.

Nasze ciała były ociężałe i zziębnięte. Gdy staliśmy, dreptaliśmy w miejscu, skupiając ciężar ciała raz na lewej, raz na prawej nodze. Każdy ruch był powolny i czasami poprzedzony odciągnięciem od szyi grubego, wełnianego szalika, odgarnięciem wilgotnych pasemek włosów z twarzy, bądź ściągnięciem rękawiczek przy pomocy zębów.

Podałem jej styropianowy kubeczek, wypełniony prawie po brzegi śliwkowym grzańcem. Błoga ulga, jaką dostrzegłem na twarzy Hinaty, kiedy jej dłonie zetknęły się z powierzchnią naczynia, wywołała na mojej twarzy szeroki uśmiech. Otuliła je swoimi zaczerwienionymi, drobnymi palcami i przysunęła bliżej siebie, kierując tańczącą nad nim parę na swoją twarz.

— Jak przyjemnie — wyszeptała z miną pełną zadowolenia. Dmuchnęła kilka razy na powierzchnię kubeczka, chcąc ostudzić gorący napój i ostrożnie upiła kilka łyków, krzywiąc się przy tym nieznacznie. — Jakie dobre — powiedziała głośniej z szerokim uśmiechem na ustach.

Przytaknąłem jej i sam spróbowałem swojego grzańca — takiego bez żadnych udziwnień. Przymknąłem lekko powieki, gdy jego ciepło rozlało się po moim wnętrzu i mruknąłem długie ach. Rozkoszowałem się chwilę tym uczuciem i od razu poczułem się o wiele lepiej.

Spacerowaliśmy od kilku godzin między drewnianymi budkami na świątecznym jarmarku, próbując oferowanych słodkości, przekąsek i napojów. Wszystko było ozdobione czerwono-zielono-złotymi dekoracjami. Ludzie przepychali się między sobą, rozmawiali i cieszyli wolnym czasem, korzystając z wielu dostępnych atrakcji. Z oddali słychać było krzyki bawiących się dzieci i jakieś występy muzyczne.

Po opróżnieniu kubeczka zgniotłem go i wyrzuciłem do kosza na śmieci, który właśnie mijaliśmy. Później poprawiłem czapkę, nasuwając ją bardziej na uszy, potarłem o siebie swoje dłonie i schowałem je głęboko do kieszeni.

— Oh! Poczekaj! — Dobiegł mnie głos Hinaty. — W torebce są twoje rękawiczki — powiedziała, przekręcając się do mnie bokiem. Wzrokiem wskazała na przewieszoną przez jej ramię czarną, skórzaną torebkę. Dopiero wtedy przypomniało mi się, że schowała je tam, gdy płaciłem za nasze napoje i czekałem na ich odbiór w kolejce.

Z ledwością złapałem za suwak i rozsunąłem go z jakąś dziwną niezdarnością. Rękawiczki leżały tuż na wierzchu, więc nawet nie musiałem ich szukać. Zabrałem je, zamknąłem torebkę i pośpiesznie założyłem na swoje dłonie. Ulga była tylko chwilowa, bo mimo grubego materiału, który otulał moje palce i tak czułem to nieprzyjemne zimno.

Chowając ręce do kieszeni, zerknąłem z ukosa na Hinatę, która szła powoli przy moim boku. Nie oddalała się ode mnie na więcej niż jeden metr, chyba że nie miała wyboru. Była niczym potulny mały piesek, trzymający się zawsze swojego pana. Uważałem, że to w jej zachowaniu było bardzo urocze.

Zaśmiałem się odrobinę za głośno na tę myśl, co przykuło jej uwagę.

— Co cię rozbawiło? — zapytała, z taką niemą prośbą między wyrazami, żebym się z nią tym podzielił. Rozejrzała się na boki, zapewne myśląc, że zaśmiałem się z jakiejś sytuacji.

Objąłem ją ramieniem, po czym przyciągnąłem do siebie, całując przelotnie w skroń. Pisnęła zaskoczona i powiedziała coś, czego nie zrozumiałem, ale podejrzewałem, że kazała mi uważać, bo nadal w dłoniach trzymała kubeczek z grzańcem, chociaż zostały jej może z dwa albo trzy łyki.

— Nic konkretnego — odparłem z uśmiechem, ponownie przyciskając swoje spierzchnięte usta do jej skroni, tym razem zatrzymując je tam na dłużej.

Prychnęła tylko, a ja zaśmiałem się głośniej.

Zaczęło się ściemniać, odczuwaliśmy już niemałe zmęczenie naszym dość długim spacerkiem. A mieliśmy się tylko rozejrzeć.

Zdecydowaliśmy się na krótki pobyt w napotkanej po drodze kawiarni, żeby się rozgrzać i coś przekąsić.

Weszliśmy do środka. Ciepłe powietrze w holu owiało nas niczym miękka, puchata kołdra. Rozejrzałem się dookoła, szukając wygodnego i ustronnego miejsca. Graniczyło to z cudem, bo lokal był wypełniony po brzegi.

Hinata ścisnęła mnie za rękę, próbując zwrócić na siebie moją uwagę. Przekręciłem do niej głowę, obdarzając pytającym spojrzeniem.

— Może wróćmy do mieszkania. Strasznie tu tłoczno. — Skrzywiłem twarz i pokiwałem głową. Mieliśmy już zawracać do wyjścia, kiedy akurat gdzieś w rogu sali dostrzegłem ubierające się dwie brunetki. Pociągnąłem Hinatę za sobą i grzecznie zapytałem, czy miejsce się zwalnia.

Już dawno tak bardzo nie cieszyła mnie twierdząca odpowiedź.

Pomogłem Hinacie zdjąć kurtkę i zabrałem nasze ubrania, po czym powiesiłem je na wieszaku. Usiadłem obok niej na miękkiej sofie i wyciągnąłem rękę po małe menu.

— Na co masz ochotę? — zapytałem, muskając dłonią jej kolano. Przez chwilę poczułem się dziwnie, ale w takim pozytywnym znaczeniu. Musiałem trochę powstrzymać swoje myśli, bo ten chwilowy dotyk mnie zamroczył i momentalnie zatęskniłem za jej ciepłem.

— Myślę, że wystarczy herbata. O na przykład ta! — Z ekscytacją wskazała na jakieś specjalne wydanie bogato doprawionej herbaty świątecznej.

— To zaraz wracam — powiedziałem, wstając. Zanim odszedłem, puściłem do niej oczko i się zarumieniła.

Miejsce, w którym składało się zamówienia, było niedaleko naszego, więc stojąc w kolejce, miałem dobry widok na Hinatę bawiącą się swoim telefonem. Co chwila zerkała na mnie z lekkim, wstydliwym uśmiechem. Włosy miała rozczochrane a policzki czerwone jak pomidor, a ja mogłem przysiąc, że w tamtej chwili była najładniejszą kobietą w całej kawiarni.

Złożyłem zamówienie, grzecznie uśmiechając się do pracownicy, która mnie zagadywała. Odpowiadałem jej bardzo zdawkowo, ale miłym i spokojnym głosem, bo nie chciałem wyjść na gbura. Kątem oka dostrzegam, jak Hinata spoglądała na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Uniosłem swoje i wykrzywiłem usta w głupim uśmiechu, bo kompletnie nie wiedziałem, o co jej chodziło.

Stawiając tacę na stoliku, zapytałem:

— Co to za foch?

Zacisnęła usta w wąską linię, a ja powstrzymałem się od śmiechu.

— Długo ci zeszło — mruknęła w odpowiedzi, a mnie aż zatkało. Miałem przeczucie, że stąpam po cienkim lodzie, ale nadal nie wiedziałem, o co jej chodziło.

Spojrzałem na nią pytająco, chwytając się za kark. Widząc moją minę, która sama przez się oznacza, że ja nic nie rozumiem, westchnęła. Dla mnie to oznaczało tylko jedno, że zaraz odpuści i o wszystkim mi powie.

— Ta dziewczyna się do ciebie wdzięczyła — powiedziała tak cicho, że z ledwością ją słyszałem, ale kiedy dotarł do mnie sens jej słów, zacząłem się śmiać.

— Naprawdę? — zapytałem zaskoczony i nachyliłem się nad nią, żeby mnie dobrze słyszała. — Bo ja widziałem tylko ciebie — wyszeptałem tuż przy jej ustach i musnąłem je przelotnie.

Jej twarz przybrała kolor dojrzałego, soczyście czerwonego pomidora, co sprawiło, że znowu zaniosłem się śmiechem. Przestałem od razu, gdy dostrzegłem jej naburmuszoną minę. — Już, już, przepraszam. — Machnąłem uspokajająco rękami.

Kiedy opróżniłem swoją szklankę do dna, czułem się przyjemnie rozgrzany i rozluźniony. Cudownie było siedzieć z Hinatą i słuchać jej opowieści, patrzeć jak się śmieje, albo rumieni. I cudownie było, dotknąć ją przypadkowo bądź specjalnie ręką lub nogą. Rozkoszując się jej zdezorientowanym wzrokiem, gdy te rzeczy się zdarzały.

Kiedy poczułem jej ciepłą dłoń po wewnętrznej stronie mojego uda, spojrzałem na nią pociemniałym spojrzeniem, a z ust wydobył mi się niekontrolowany świst. Złapałem ją za dłoń, opuszczając wzrok na jej usta.

— Chyba pora wracać do domu — powiedziałem głębokim głosem. Hinata zagryzła wargę, spoglądając na mnie spod wachlarza długich, czarnych rzęs i przytaknęła.

Trzymając mocno jej smukłe zimne dłonie, szedłem szybko, ciągnąc ją za sobą. Kiedy zauważyłem, że prawie potyka się o własne nogi, objąłem ją ramieniem, a ona przywarła do mnie całym ciałem. Ominąłem ostatnie budki, kierując się dalej — na koniec ulicy, gdzie nie było takiego tłoku. Zatrzymaliśmy się na chwilę. Hinata oparła się o chropowatą ścianę budynku, ciężko dysząc. Zdziwiłem się, że aż tak mnie poniosło.

— Przepraszam — powiedziałem, bo czułem się głupio i uważałem, że to słowo powinno paść. Nie wiem, dlaczego mnie tak poniosło. Gnałem jak burza, nie myśląc o tym, że dla niej to zdecydowanie za szybko.

Podszedłem do niej, stając tak blisko, jak to tylko możliwe. Ze świstem wciągnęła powietrze, a ja głośno przełknąłem ślinę, gdy nasze spojrzenia się skrzyżowały. Odgarnąłem wilgotne kosmyki włosów z jej twarzy, ona jedynie uśmiechnęła się do mnie delikatnie.

To był moment, gdy wydawała mi się najpiękniejszą kobietą na świecie. W brzydkiej wełnianej czapce wyglądała lepiej niż niejedna reklamująca ją modelka. Z szalikiem owiniętym wokół szyi tak bardzo, że musiałem odciągać go od jej twarzy, żeby dostrzec coś więcej niż oczy i nos.

I tak też zrobiłem. Złapałem za materiał tuż pod jej nosem i pociągnąłem go w dół, ukazując jej uroczą, zaróżowioną twarz, a w szczególności drobne i delikatne wargi.

Ująłem jej podbródek między kciuk a palec wskazujący, po czym uniosłem go lekko do góry, przybliżając powoli swoją twarz do niej. Złożyłem ja jej ustach długi zimowy pocałunek. Nasze usta były spierzchnięte od mrozu, ale z każdym kolejnym muśnięciem rozpływało się po nich przyjemne ciepło, a ja niczym głupiec pragnąłem, żeby ta chwila trwała wiecznie.

Jęknęła cicho, skubiąc moją dolną wargę, a jej dłonie, okryte grubymi rękawiczkami, zacisnęły się na mojej kurtce. Próbowała mnie przyciągnąć, a kiedy to zawiodło, objęła mnie w pasie. Poczułem, jak jej usta ułożyły się w uśmiechu, gdy przysunąłem się jeszcze bliżej.

Całowałem ją mocno, głęboko, zapalczywie, przyciskając jej smukłe ciało do chropowatej powierzchni budynku, bojąc się, że jeśli oderwę się od niej choć na chwilę, stracę te cudowne ciepło, które gorącym dreszczem rozeszło się po całym moim ciele.

Wydałem z siebie przytłumiony jęk i po raz ostatni musnąłem jej wargi. Hinata spojrzała mi w oczy i cichym, zawstydzonym głosem, powiedziała:

— Naruto, wracajmy już. Zimno mi.

Blue-owsko: Ta partówka miała być dłuższa, hehe, ale nie jest, hehe. Bo doszłam do wniosku, że dalsza część popsuła by ją. Naprawdę, uwierzcie mi, tak by było.  A TAK MAŁO NARUHINA, TAK MAŁO.

Poza tym jak ja ją pisałam... w grudniu chyba, to ja przez chwilę się zastanawiałam czy jej na ten konkurs na Wywiadach nie wysłać, ale jakoś później mi ochota na nią przeszła no i nie wysłałam XD